Puppy foto's van het J2-nest

24 february 2022 is ons J2-nest geboren
Vader:      Anory Keltic Red Sky aka Wilson
Moeder:  Marlland Change Of Heart aka Liv
 
Hallo allemaal!
We zullen maar niet weer klagen dat het vrouwtje niet opschiet en de foto's van ons vlugger plaatst,
dat heeft toch geen nut en dadelijk weigert ze helemaal ons te helpen hier mee, dus zwijgen wij.
Weten eigenlijk niet meer zo goed waar we moeten beginnen. Dat we een speeltuin hebben dat weten jullie.
Het is echt heerlijk en we hebben geen lievelings speeltje, ze zijn allemaal geweldig.
De tunnels daar kunnen we zo heerlijk doorheen rennen maar ook om je te verstoppen als er iemand van
de anderen achter je aanzit gaat ook prima. Dan de schommel. Gewoon heerlijk om daar op te liggen en dan
heen en weer te schommelen. Zelfs ons zusje Liss komt geregeld om op de schommel te liggen. Hadden we
eerst een kleine schommel nu hebben we een grotere gekregen, daar kunnen meer puppies op.
Dan heb je daar het balancebord ook leuk om daar op te staan en dat wiebelen om je evenwicht te vinden.
En sinds gisteren hebben we ook een ballenbak gekregen. Een zwarte mand met daar alles plastic eendjes in.
Waarom ze het ballenbak noemen als er geen ballen inzitten, dat snappen we ook niet zo goed maar
het zal wel kloppen. Wij zijn echt heel graag buiten om te ravotten, weer of geen weer. Je hoort de baasjes dan
steeds klagen van jongens kunnen jullie eens gaan slapen dan kan de deur dicht we hebben het koud.
Nu wij niet en we zijn nog niet moe, dus blijven we buiten.
Vorige week was het weer zover de witte pasta kwam er aan en weer moesten we drie dagen dat witte goedje
slikken. Bah ze zeggen het is niet vies er zit een smaakje aan maar dat is dan echt geen lekker smaakje.
Ze hadden het beter penssmaak kunnen geven dan hadden we het zelf ook heerlijk gevonden maar nu, bah.
Nageltjes zijn ook weer geknipt en een beetje geborsteld zijn we ook.
Dan kregen we vorige week een paar keer bezoek van onze kleine broertjes en zusjes, dat was leuk.
Die kun je zo heerlijk bij hun nekvel pakken en gillen dat ze dan doen. Helaas vonden de baasjes dat niet
zo leuk als wij en telkens als er eentje begon te gillen kregen wij de schuld. Foei riepen ze dan wat dat ook
betekenen mag maar we geloven dat dit een woord is wat ze graag gebruiken. Als er eentje per ongeluk de
deur niet haalt om naar buiten te gaan voor het plasje of het poepje hoor je ook steeds foei. Maar als die
kleintjes iets binnen doen, dan hoorde je niks. Dat is toch echte discriminatie, waarom zij wel en wij niet,
we snappen het echt soms niet meer. Nadat die kleintjes een paar keer overdag op bezoek geweest
waren vonden de baasjes dat ze permanent bij ons moesten intrekken. En zo gebeurde het
dat we opeens met 22  puppies waren. Heel leuk, er is altijd iemand om te spelen en soms ook om
te pesten. Alhoewel we met dat laatste moeten oppassen, de baasjes vinden dat niet zo leuk als
wij die kleintjes pesten, maar andersom dan hoor je ze niet. En geloof ons maar die kleintjes weten
precies hoe ze het moeten aanpakken. Ze gebinnen uit het niets te gillen net of ze vermoord worden en
wie heeft het dan weer gedaan? Juist wij, is dat eerlijk, nee dat is helemaal niet eerlijk maar ze geloven
ons niet. Hadden we aanvankelijk de speeltuin nog voor ons alleen, nu komen die gasten ook al naar buiten
en proberen ook te spelen. Ze zijn toch wel leuk en lief.
Met eten is het nu ook leuk. We krijgen 6 grote bakken met eten en dan moeten we ons verdelen.
4 x 4 en 2 x 3 maar dat is lachen, want niemand van ons kan nog tellen en dus stormen we allemaal op
de eerste bak af om te eten. De baasjes moeten ons dan verder verdelen maar voordat ze dat lukt is die
eerste bak al leeg. Dus moeten ze het weer anders doen. Baasjes zeggen wel eens, snappen die dat
nu niet. Nee natuurlijk niet, we zijn nog niet naar school geweest en niemand heeft ons nog tellen geleerd.
Dat zouden die twee toch moeten weten, wat denken jullie?
En sinds een weekje hebben we nu de snoepdoos. Zeg maar liever snoepdoosje want voor 22 puppies
is dat veel te klein. Iedereen wil er als eerste bij met het gevolg dat er een iemand in gaat liggen en er
niemand meer bijkan. Baasjes hebben toen maar overal wat hoopjes snoep gemaakt zodat iedereen
wat kan krijgen. En eerlijk gezegd het is heerlijk, we genieten er echt van zo lekker vooral
die gedroogde pensstaafjes en die runderlong, dat smaakt zo lekker. Zelfs de kleintjes doen hier
een moord voor.
Wij zijn inmiddels al 6,5 weken en de tijd gaat nu wel heel vlug. Nog anderhalve week en dan komen de
eerste baasjes sommige van ons al ophalen. Eigenlijk helemaal niet leuk want we missen dan onze
broertjes en zusjes en onze mams en LIss en alle andere settertjes hier. Maar we zijn ook weer
aan een nieuw avontuur toe en we hopen dat we dat allemaal krijgen bij de nieuwe baasjes.
Vrouwtje is al druk met de voorbereidingen voor ons vertrek. Zo heeft ze mapjes gemaakt, geen idee wat en
waarvoor, zo moet ze nog doosjes maken, vraag niet wat dat is, we weten het ook niet.
Ze moet de paspoorten zover invullen voor de dierenarts die volgende week komt om ons te enten.
En morgen zou dan de chipper komen, die zou ons een chip inspuiten zodat ze ons overal kunnen traceren
als we eens weglopen of zo. Ook zou die chipper DNA afnemen om te kijken of onze paps onze paps is en
onze mams onze mams is. Eigenlijk gek wat die mensen zich allemaal bedenken maar het zal wel
ergens goed voor zijn zeggen we dan maar.
Zo helaas moeten we nu stoppen want de kleintjes willen de schommel bezetten en daar moeten
we een stokje voor steken.
Daag allemaal en tot de volgende keer.

O ja , er zijn deze keer heel veel nieuwe foto's.
Hanneke Roeper was hier en die heeft heel veel foto's gemaakt en Kelly Koolen ook.
Dus het vrouwtje plaatst alles zodat jullie kunnen zien hoe wij groeien.
Foto's van Hanneke Roeper
 
Foto's Kelly en Wilma
 
Hallo allemaal daar zijn we eindelijk weer!
Wat is dat vervelend als je zelf nog te klein bent om aan de website te werken en afhankelijk bent van
iemand anders, in dit geval het vrouwtje. Telkens kregen we te horen "ik heb het druk" of "nu niet, misschien
vannacht". Maar gelukkig heeft ze nu even tijd gehad want we hebben weer veel te vertellen.
Met de regelmaat van de klok verhuizen we. Ja echt waar, zo vaak verhuist een normaal mens niet in zijn leven.
Lagen we aanvankelijk gezellig naast onze kleinere vriendjes in de werpkist ernaast, nee nu moest weer alles
verbouwd worden want ze vonden dat we te weinig plaats hadden en onze vriendjes naast ons ook.
Dus daar kwam weer de boormachine met schroevendraaier, het trapladdertje en nog vanalles wat het baasje
dacht nodig  te hebben. En daar gingen we weer. Toen baasje bezig was de boel af te breken  mochten we
gezellig bij onze kleinere vriendjes liggen en omdat hun moeder Maddy er ook lag hebben we gelijk gebruik
gemaakt van die situatie en flink mee gedronken. Moeten zeggen dat was net zo lekker als bij onze mams.
Maar tegenwoordig komt onze mams niet meer zo vaak om ons te laten drinken. Nee, wij moeten nu vaker
zelfstandig eten. 4 keer per dag krijgen we drie goed gevulde kommen. De ene keer geitenmelk met brinta
en honing, dan mousse, pens,  hart en brokjes. Onze favoriet is momenteel onze brinta, alhoewel die pens
ook verdraaid lekker is. We worden altijd geprezen als we onze bakjes bijna leeg hebben, dan doen ze
af en toe zo overdreven van "kom eens kijken de poelloes hebben alles opgegeten". Wij snappen niet waarom
ze telkens zo overdreven doen. Ze zetten ons die bakken met eten toch voor de neus, dus denken wij dat
we ze leeg moeten maken en doen dat ook.
Maar we waren de verhuizing aan het uitleggen, Nu zijn we dus naar de keuken verhuisd en hebben nu nog
meer plek om rotzooi te maken. Ze hebben het zo leuk mogelijk voor ons gemaakt met een heleboel knuffels,
Twee geweldig leuke manden, hier zak je zo heerlijk in weg, zo'n groene dingen die de baasjes
kunstgras noemen en waar wij als alles goed gaat op moeten plassen en poepen totdat we naar buiten
kunnen. Dat buiten dat hebben we trouwens eergisteren ontdekt. Volgens de baasjes was het heerlijk
weer buiten en konden wij ook eens rustig buiten gaan kijken. Daar hebben ze zich ook zo uitgesloofd
voor ons. Er liggen van de grote groene dingen waar wij dus overal kunnen plassen en poepen, er
ligt een drie-armige tunnel, een balancebord, een schommel, een wip en er zou ook nog een
ballenbak komen voor ons. Vraag niet wat we er allemaal me moeten, dat moeten we nog allemaal
ontdekken maar dat zal vast leuk zijn allemaal.
Van de week waren onze vriendjes in het andere nest de klos en werden ze ontwormd.
Nu zeg, zei vonden het lekker. Snap dat nu iemand van jullie? Wij echt niet. Wij vinden dat witte
goedje echt niet lekker hoe gek de baasjes ook doen, voor ons hoeft dat niet maar we hebben
ze wel al horen zeggen dinsdag zijn de grote puppies ook aan de beurt. Hopen van harte dat ze niet
alweer met dat witte spul komen en ons dat vervolgens achter in de keel te spuiten. Ik weet wel dat ik
deze keer hard met mijn hoofdje ga schudden. Maakt mij niks uit of de baasjes zich dan schone
kleren moeten aantrekken, dat is ons probleem niet. Zij willen dat wij dat goedje naar binnen slikken en niet wij.
Ook was het weer tijd voor onze pedicure. Baasje was aan het mopperen dat we niet stil zaten en steeds onze
pootjes weg trokken of ons hoofd er op te leggen dat de baas niet knippen kon. Dus het duurde wel even voordat
we alle 22 de nagels geknipt hadden. De nieuwe bandjes die we hebben gekregen zitten heel fijn alleen
passen ze al haast niet meer. Vrouwjte zegt altijd dat we speknekkies hebben. Geloven niet dat dit een
compliment is maar meer een belediging aan ons adres.
Tegenwoordig eten we al pens, vlees, brokjes en natuurlijk die overheerlijke Brinta. Vrouwtje doet daar
vaker wat meer honing in en dat vinden wij gewoon heerlijk.
Sinds we de oogjes open hebben zien we ook meer dan regelmatig andere gezichten, die dan ook heel
enthousiast zijn. De baasjes hebben ons verteld wat dat allemaal moest maar het schijnt zo te zijn dat
daar onze toekomstige baasjes bij zijn. Helaas weten we nog niet wie met wie mee mag maar
dat komt vast wel goed.
Volgende keer vertellen we jullie hoe onze speeltuin is  en wat we het leukste speeltje vinden.
 
Het heeft even geduurd maar eindelijk hebben we wat tijd gevonden om jullie up to date te houden.
Er is vreselijk veel gebeurd de afgelopen 11 dagen. We hadden al in de gaten dat er iets ging gebeuren, want
de baasjes hadden het heel druk. Niet alleen dat wij van links naar rechts werden geschoven, nee we moesten ook
nog onze vertrouwde plek af staan. Waarom? Dat zeiden ze natuurlijk weer niet.
Maar laten we eens bij het begin beginnen.  We hadden het met mams gezellig gemaakt in onze werpkist en opeens
moest alles anders. Wij moesten onze werpkist afgeven aan tante Maddy, die zoals we begrepen ook puppies
ging krijgen. En wat doen ze dan, ze duwen ons in een kleinere werpkist. Dit paste dus echt niet meer, mams
had geen plek om er gezellig bij te komen. Dus weer wat anders verzinnen en zo besloten ze dat wij
meer plek kregen. Aanvankelijk nog in de woonkamer, maar toen die plek ook te klein werd moesten we
weer verhuizen, nu naar de keuken. Inmiddels was tante Maddy ook bevallen en die had 12 puppies, 6 neefjes en 6
nichtjes en gelijk een van de eerste dagen moesten we bij hen al op visite gaan, want want we hadden een verhuizing
voor de boeg. Eerst werd bij de kleintjes de werpkist afgebroken, die vervolgens in de keuken weer werd opgebouwd.
Tijdens het wachten kwam tante Maddy even de kleintjes voeren en enkele van ons hadden ook we trek in wat lekkere
melk en gingen er gewoon tussen liggen, waardoor de kleintjes wederom niet genoeg plek hadden.
De baasjes zagen het en vonden het goed. Inmiddels was de keuken in orde gemaakt voor ons en konden we
verhuizen. Weer hadden we meer plek gekregen en weer moesten we wennen aan de nieuwe ruimte.
Inmiddels was bij de kleintjes de boel ook gereed en konden de baasjes weer verder met hun bezigheden.
Nou dat had niet voor ons gehoeven want het baasje kwam met een gevaarlijk ding in zijn handen op ons af en
een voor een werden we opgepakt om onze nagels te laten knippen. Geloof me maar dat het baasje zich dit
eenvoudiger had voorgesteld. Het kostte hem meer dan een uur om bij ons tienen alle nagels te knippen.
Hij vond er niks meer aan en nu hopen wij dat ze zich niet meer zo'n onzin in het hoofd halen en ons
niet meer de nagels knippen. Moet je daar een pootje na het andere geven en dan komt hij met zijn gevaarlijk
ding en knipt zo onze nagel eraf. Nee ook de volgende keer maken we het hun niet makkelijk en spartellen
we zodat het niet lukt. Deze marteling was nog niet gedaan of ze kwamen al met het volgende,
we moesten ontwormd worden. En ja hoor, weer allemaal een voor een oppakken en nu stond het
vrouwtje klaar met zo'n spuit ding en kregen we allemaal zo'n wit goedje in onze mond gespoten.
Volgens het vrouwtje zat er een smaakje aan maar geloof ons echt niet, nada nothing.
De volgende keer slikken we het toch niet meer zonder slag of stoot, we zullen ze krijgen.
Na deze ellende hadden ze eindelijk  een goed idee en kregen we eten.
Eerst was dit alleen voor de nacht een flesje met lauw warme geitenmelk en nu kwamen ze aan
met mousse en geitenmelk. Goed gemengd en verdeeld over 3 borden. Een voor een werden
we opgepakt en aan een  bord gezet en daar stonden we, geen van ons wist wat hij doen moest
en in plaats dat ze ons uitleg gaven over wat we doen moesten, duwden ze ons met de neus in
dat eten. Moet  zeggen het was best wel lekker maar om ons daar nu in te duwen, barbaren zijn het.
Vandaag kregen we al twee keer mousse met geitenmelk en we leren  het langzaam.
Soms glijdt er nog eentje door het hele eten met zijn buik en dat vinden ze dan weer niet goed.
Raar volk die mensen en vooral onze baasjes. Je hoort ze de hele dag door, hoe moeten we dat dadelijk
doen als die alle 22 in de keuken lopen en buiten gaan poepen en plassen. Daar kunnen wij ze dan
geen antwoord op geven want wij weten niet eens wat buiten is maar dat zullen we ongetwijfeld snel
leren.
Was ik het bijna vergeten te vertellen, we hebben de oogjes open en nu kunnen we mams en de rest
zien en ook  horen. Was een rare ervaring. Eerst stonden ze voor ons en bewogen met de mond of met de
armen en handen en wij begrepen niet wat ze bedoelden en nu hoor je ze. Of dat zo'n vooruitgang is dat
moeten we nog maar even afwachten want alle rust is nu voorbij.
Hallo allemaal,
Eindelijk zijn we er. Maar eindelijk klinkt eigenlijk niet zo goed omdat we 4 dagen te vroeg geboren zijn.
Maar goed we zijn. Mams had besloten dat ze bij de baasjes in bed ging bevallen en de eerste twee broertjes zijn dan ook
in bed geboren. Van een of ander geluid werd het baasje wakker en hij dacht iets vreemds te zien.
Iets vreemds, wij puppies zijn toch niks vreemds. Ze moeten nu toch wel weten hoe wij eruit zien.
Maar dit mocht de pret niet drukken. De baasjes ons broertje in de handen, de trap af naar de werpkist en mams erachteraan.
Tenminste dat dachten ze. Maar mams is niet gek, na een kleine schijnbeweging is ze toch weer omgedraaid en naar bed
gegaan waar het vrouwtje haar aantrof met broertje nummer twee. Nadat ook broertje nummer twee beneden in de
werpkist lag besloot mams erbij te gaan liggen zodat wij al konden drinken bij haar.Wij hadden dat heel snel geleerd en
trokken ons niks aan van het gedraai van mams als er weer een broertje of zusje kwam. En ja hoor, daar kwam weer
een broertje. Nu waren wij al met z'n drieën. Vrouwtje vond het tijd voor en meisje en op verzoek leverde mams
een zusje af. Na hoor kwamen weer 3 broertjes en toen weer 1 zusje, daarna nog 1 broertje en 1 zusje en
klaar was mams. Inmiddels lagen we alle 10 al bij mams te drinken en dat smaakte best wel goed.
De baasjes waren tevreden over de geboorte gewichten, lekkere stevige pups noemden ze ons.
Jullie moeten weten dat net als bij de mens, pups ook in het begin iets afvallen alvorens ze weer bij komen.
Het vrouwtje had er echter niet op gerekend dat wij anders waren dan alle anderen en dat wij al hadden toegenomen.
Elke 2 dagen komt Tim en dan gaan we allemaal op de weegschaal en dan hoor je steeds wat zijn ze toch
lekker stevig en wat ruiken ze lekker naar puppy. Wat eten ze goed de kleine dikkertjes. Zo moeten ze niet doorgaan
want dat betuttelen is niks voor ons. Wij willen eten, eten, en nog eens eten bij mams. De eerste 4 dagen was mam
niet bij ons weg te slaan en konden we steeds tegen haar aankruipen en drinken. Op dag 5 vond mam het tijd dat
we ook eens even alleen konden zijn terwijl zij met de grote hondjes naar het veld ging om eens heerlijk uit te waaien.
Na thuiskomst dook ze gelijk weer de werpkist in en mochten we weer drinken bij haar.Was ook maar goed dat mams eraan
kwam want enkele broertjes hadden zulke honger dat ze luidkeels aan het protesteren waren toen mams weg was.
We hebben het best wel gezellig met z'n allen in de werpkist ook al wordt die langzaam al te klein voor ons,
zo goed groeien wij. Kijk maar zelf naar de foto's dan zien jullie hoe we gegroeid zijn.
Zou zeggen tot over 10 dagen dan hebben we weer wat meer beleefd en te vertellen.