|
Puppy foto's van het H2-nest |
||||||||||||||||||
| Week 7-8 Wat hebben wij veel te vertellen deze keer, daarom duurde het ook wat langer deze keer. Onze week begon heel rustig en relaxed, maar daar zou snel verandering in komen. Het begon op die donderdag 24 september. We zullen dit niet zo vlug vergeten want dit is de dag waarop we onze officiële naam kregen. Maar laat ik maar bij het begin beginnen! De hele morgen en middag hadden we al heerlijk van alles en nog wat onzin uitgehaald. Zoals speelgoed naar buiten slepen, de tunnen opvouwen op onze eigen wijze en nog meer van dit soort dingen. Tegen 15.00 uur ging de bel en kwam er een mevrouw naar binnen met een koffertje. Wij, erg onnozel, dachten daar komt weer bezoek voor ons waar wij weer even heerlijk mee kunnen spelen. Mis poes. Die mevrouw riep een naam en één voor één werden we door het baasje opgepakt en aan het vrouwtje gegeven. Zij liep met ons de kamer in waar wij vervolgens een lang wattestaafje in ons mondje gestoken kregen. Daar wreef ze mee langs de binnenkant van onze wangetjes.Toen ze daar eindelijk mee klaar was moest het vrouwtje ons anders vastpakken en werd ons hoofdje omhoog getrokken. Die vreemde mevrouw pakte een spuit met een best wel dikkere naald en prikte zo maar in onze nek. Dat deed best wel pijn maar niemand van ons gaf ook maar één kik. Daarna pakte ze een aparaatje ging over onze linker schouder en toen piepte er iets. Dit hele spelletje herhaalde zich 11 keer en klaar was kees. Achteraf hoorden wij van onze mams dat die mevrouw de chipper was en dat dat dingetje in onze nek een chip was met een nummer erop. Dat nummer wederom gaf ons onze officiële naam. Aanvankelijk waren we wel een beetje beledigd want wie wil er nu genummerd worden? Zeg nu zelf zouden jullie dat leuk vinden? Wat wel leuk was dat we nu allemaal onze eigen naam hadden. De dag erna kwam weer bezoek en moesten we weer allemaal op die tafel gaan staan. We hadden inmiddels al geleerd dat als we ons even rustig hielden op de tafel we gelijk verder konden gaan spelen. Wat we niet hadden voorzien was dat dat bezoek ons de nagels ook nog ging knippen en of dat niet genoeg was knipte ze ook nog wat van onze mooie haren aan de voetjes weg. Gelukkig deed dat verder geen pijn en konden we weer vlug verder gaan net onze spelletjes in de speeltuin. Het weekend verliep eigenlijk rustig totdat de baasjes zondag van de show terug kwamen. Ze hadden een opperbeste stemming want alle drie de Marllandjes hadden hun klasse gewonnen. De baasjes liepen heel trots te wezen en toen ze gegeten hadden en wij trouwens ook, mochten we de kamer in om te spelen. Buiten was het alweer eens aan het regenen en dan is het veel fijner als we binnen kunnen spelen. Zo gezegd zo gedaan. Als een wilde horde stormden we de kamer in en mams zag de bui al hangen. Allemaal vlogen we richting mams in de hoop nog wat melk te kunnen meepikken na ons eten. Bij volwassen setters zegt men altijd na het eten rustig aan doen, maar dat geldt voor ons kleintjes nog niet. Wij komen pas goed in actie na het eten en arme mams werd door ons allemaal aangevallen. Aanvankelijk speelde ze nog leuk met ons mee maar toen het er teveel werden had ze er geen zin meer in. Eerst dachten wij nog dat ze tikkertje met ons speelde doordat ze steeds weg liep maar al snel zagen we dat ze er genoeg van had en vluchtte ze de trap op. Hoe we ook probeerden haar dat na te doen het lukte nog niet echt. Dus na een paar pogingen gingen we weer verder met spelen. Mam dacht dat we haar vergeten waren en heel voorzichtig sloop ze van de trap naar beneden. Helaas voor mams hadden een paar van ons dit ook weer gezien en daar gingen we weer achter mams aan. Eerst hing er ééntje aan mams, toen twee, drie, vier, enz. Mams wist het even niet meer en uiteindelijk sprong ze maar op de bank en keek vanaf de bank hoe wij de kamer door gingen met z'n allen. Nadat we nu dus elke avond met z'n allen door de kamer mogen rennen vinden we steeds weer iets anders dat leuk is. Zo had een van onze zusjes de dweil gevonden. Die sleepte ze mee door de kamer en in een mum van tijd hingen we met z'n allen behalve juffrouw rood aan de dweil. Waar was juffrouw rood nu naar toe vroegen we ons af en opeens hoorde het baasje iets kraken en ja hoor, juffrouw rood had de plek onder de trap gevonden waar het kattenvoer stond en wat nog leuk was de kattenbak. In een razend tempo had ze bijna alle brokken van de poezen opgegeten. De arme Senna poes werd zo gedwongen om bij ons naar eten te zoeken. Helaas voor hem hadden we niet echt wat lekkers overgelaten, behalve wat brokjes dan maar daar had hij geen trek in. Op dinsdag afgelopen week in de ochtend kwam er een meneer. Meteen vertelde mams ons, jongens ben op jullie hoede want dat is de dierenarts die komt jullie een spuit geven. Uit voorzorg vlogen we naar buiten maar helaas zonder veel succes want het baasje had ons vlug te pakken. En zo gebeurde het dat we voor de 2de keer binnen één week de sigaar waren en weer een spuit kregen. Nu was het wel zo dat deze spuit was om ons te beschermen tegen ziektes die wij hondjes kunnen krijgen. Dat wil niet zeggen dat wij nooit ziek kunnen worden maar waar ze ons voor kunnen beschermen dat proberen de baasjes in elk geval. Na de prik weren we ook nog allemaal nagekeken en met zo'n koud ding afgeluisterd of onze hartjes wel goed klopten en er geen rare geluiden op de longen of darmen te horen waren. Na de check bleken we allemaal gezond te zijn en mochten we weer verder ravotten. O ja, vergeet ik bijna het bijna te vertellen, het vrouwtje vroeg me jullie te vertellen dat de foto's deze keer niet zo goed zijn en dat ze het heel moelijk had om foto's van ons wilde bende te nemen. | ||||||||||||||||||
|
| ||||||||||||||||||
| Week 6 6 weken oud en we horen steeds "wat zijn die gegroeid". Ja natuurlijk groeien wij of denken ze dat we van die miniatuur settertjes blijven. We eten geweldig volgens de baasjes dus groeien wij ook goed. 4 keer per dag eten we onze borden helemaal leeg. Voor arme mams blijft er niks meer over behalve de kruimeltjes die we hier en daar hebben laten vallen. Gelukkig krijgt mams dan altijd nog een grote voerkom met eten voor haar zelf. Nu moeten we zeggen het eten van mams ruikt ook altijd zo lekker, dus proberen we of we daar ook nog iets kunnen meepikken en meestal lukt dat ook nog. Alleen als de baasjes het zien moet mams ergens anders gaan eten en worden wij opgesloten achter die tralies net of we de grootste boefjes zijn en dat terwijl we alleen maar de beste bedoelingen hebben. Langzaam beginnen we ook aan onze namen te wennen. In het begin dachten we dat we allemaal luppies (afkomstig van lupo wat wolf betekend) als naam hadden. Nee nu is het mister Brown of miss Red enz. Klinkt best wel leuk als ze ons allemaal roepen om te komen eten. Voor dat die twee klaar zijn met roepen hebben wij het eten al bijna op. Maar we laten ze maar roepen als ze dat leuk vinden. Van de week hebben we ook twee maal op een zogenaamde trimtafel moeten staan. In eerste instantie wisten we niet wat ze nu weer met ons van plan waren. Eerst kwamen ze met zo'n tafel naar buiten en vervolgens sprong mams er boven op. Nu dat was ook weer niet goed en ze moest eraf maar mams was ze te vlug af en nog voordat ze zich gedraaid hadden zat ze er weer op. Pas nadat ze mams goed geborsteld hadden ging ze van de trim tafel af en was het onze beurt. Niet dat we wisten wat we moesten doen hoor maar het baasje pakte ons op en probeerde ons aan het staan te krijgen. Steeds zei hij staan, staan staan enz. Sommigen van ons hadden zo iets van laten we dat nu vlug doen dan kunnen we verder gaan met spelen, alleen miss Rosa die weigerde consequent om mee te werken. Het baasje kreeg het er warm van en het vrouwtje die foto's moest maken wist maar niet hoe ze een fatsoenlijke foto van miss Rosa moest maken. Hoe vaak het baasje het ook probeerde het lukte niet, miss Rosa hield haar pootjes of heel stijf of heel slap. Het was geen gezicht. Uiteindelijk staakten ze hun poging. De rest van ons is wel heel braaf op de foto geweest. Wat ons nu ook opvalt is dat er steeds meer bezoek komt en ze hebben allemaal wel iets aan waar wij mee kunnen spelen. Favoriet zijn de schoenveters. Daar kun je zo heerlijk aan trekken en op kauwen. Het leukste is als ze die veters strikken, dan trekken wij ze weer los. Wat ons ook goed bevalt is als ze lange haren hebben. Als ze even niet op letten en we krijgen de kans dan hangen we eraan. Hoe gekker ze dan doen hoe leuker het voor ons is, want dan letten ze helemaal niet meer op en kunnen wij heerlijk overal in bijten. Dan maakt het ons ook niks uit als we al een keer in de benen bijten of in de handen. Op zo'n moment moet je niet kieskeurig worden, gewoon alles pakken wat ons wordt aangeboden. Nu hebben we één zusje en één broertje die gaan 'snachts altijd op onderzoek uit. Hoe ze het doen weten we niet maar miss Yellow en mister Grey komen over dat hekje heen en gaan dan in de kamer op onderzoek uit. Als de baasjes dan 'smorgens beneden komen en het is nog donker dan kan het wel eens gebeuren dat het baasje over ze heen struikeld. Nu is hen dat al drie nachten gelukt maar het vrouwtje vond het nu te gevaarlijk worden. Ze had namelijk gezien hoe miss Yellow aan de onderkant van haar stoel zat te bijten. Dat had ze beter niet kunnen doen want nu moest het baasje het hekje verhogen zodat ze niet meer stiekem de kamer in konden. Alleen jammer voor hen want nu kan onze mams er niet meer in bij ons en die maakt ze nu 'snachts wakker als ze even bij ons wil controleren of nog alles oké is. Dat zijn ze dus helemaal zelf schuld. Als ze ons achter die tralies willen houden dan zullen ze daarvoor boeten. Zo we gaan weer eens kijken of er nog iets te doen is binnen of buiten en zo niet dan gaan we maar even een dutje doen zodat we dadelijk weer paraat staan als er bezoek zou komen. | ||||||||||||||||||
|
| ||||||||||||||||||
|
| ||||||||||||||||||
| Week 5 5 weken oud en wat vliegt de tijd. Elke dag proberen de baasjes iets nieuws voor ons te verzinnen. Ze zeggen dat ze dat doen om ons zoveel mogelijk te leren maar stiekem weten we dat ze niet willen dat we gaan slopen uit verveling. We zijn inmiddels verhuisd naar de keuken maar dat wisten jullie al. En ja hoor, ze hebben het buitenspeelveld ook gereed gemaakt voor ons. Er ligt nu iets groens op de grond dat heerlijk zacht is. Die twee noemen het kuntsgras. Ons maakt dat niks uit hoe ze het noemen als we er maar eindelijk op mogen ravotten. Op dat gras hebben ze van allerlei speelgoed geplaatst. Zo hebben we nu een schommel, een tunnel, een balancebord, een wip en een ballenbak, alhoewel ballenbak niet echt klopt want er zitten gele plastic eendjes in. Ook hebben we wat tennisballen en een lege fles gekregen waar we heerlijk mee spelen kunnen. Nu hoorden we van die twee, dat het de bedoeling was dat we niet alleen naar buiten moeten gaan om te spelen, nee we moeten ook nog onze behoefte buiten doen. Kan je vertellen het is net of je op het marktplein staat en iedereen naar je kijkt. De baasjes zijn dan overdreven enthousiast als er een van ons weer naar buiten gaat om zijn plasje of poepje te doen. Als we er klaar mee zijn rennen ze gewapend met een emmer met dettol water en een borstel achter ons aan om de plek schoon te maken. Dat is pas echt leuk als we allemaal wakker worden en dus allemaal tegelijk naar buiten moeten. We liggen dan in een deuk van het lachen als ze dan handen tekort hebben om het netjes te houden. Maar goed ze doen in elk geval hun best. Nadat we aanvankelijk iets voorzichtiger waren met dat buitenspeelveld, nu zijn we dol enthousiast. Het is zo leuk om door die tunnel te rennen en die schommel gewoon heerlijk. Ook komt mam geregeld om met ons te spelen. De ene keer gaat ze binnen in de mand liggen waar we dan met z'n allen over haar heen vliegen en de andere keer gaat ze buiten liggen. Zo dook ze ook de tunnel in en ging midden in de tunnel liggen. Dat er niemand van ons meer door heen kon lopen is wel duidelijk maar mams vindt die tunnel ook zo ontzettend leuk. Ons eten wordt steeds beter. Lieten we in het begin geregeld eten voor onze mams liggen. Tegenwoordig is dat nog maar zelden het geval. We snappen steeds beter dat mams haar eigen eten krijgt en wij onze bordjes leeg moeten eten. Dat leeg eten hadden er gisteren een paar te letterlijk genomen en ze hadden zoveel gegeten dat ze er bijna buikpijn van kregen. Gelukkig was dat na een rondje speelveld alweer voorbij. Ook mams voelde zich gister avond niet zo lekker. Ze had volgens het vrouwtje een beetje last van stuwing. Ze had zoveel melk gespaard voor ons en wij hadden niet zoveel bij haar gedronken omdat we nu ook goed zelf kunnen eten en de melk van mams nog wel heel lekker vinden maar als we zelf de buikjes vol hebben kunnen we niet ook nog bij mams zoveel drinken. Gelukkig hebben de baasjes haar geholpen en voordat we gingen slapen was mams weer de oude. Onze wekelijkse dingen gaan ook gewoon door. Weer nagels knippen en weer moesten we dat witte goedje slikken, was voor de ontworming zeiden ze. Gelukkig smaakt het niet echt vies maar sommigen van ons lukt het toch om als ze hun mondje vol hebben eens lekker met hun hoofd heen en weer te slaan in een poging de baasjes te treffen. En ja hoor, ook deze keer lukte het ons weer. Het vrouwtje was wat aan het mopperen omdat ze een ander t-shirt moest aantrekken. Dat mens moet niet zo zeuren, als ze ons zo uit onze slaap oppakken en dan ons mondje openmaken en er dat goedje inspuiten, dan moeten ze niet raar opkijken als wij ons wreken door met onze kopjes te slaan. We krijgen nu ook vaker bezoek. Niet dat we dat in het begin niet kregen maar toen merkten we daar nog niks van omdat we niks zagen en niks hoorden. Ook mocht het bezoek toen nog niet bij ons komen om ons te aaien. Nu mag dat eindelijk en is het heerlijk als ze komen. We worden dan geaaid en geknuffeld dat het een lust is. Ook kun je leuk spelen met dat bezoek. De een heeft van de schoenen aan met veters of met los zittende stukjes waar je zo heerlijk aan kunt trekken en anderen weer hebben van die langere haren die dan naar voren vallen als ze zich bukken. Er is er altijd wel een van ons die het lukt om aan dat haar of die veters te trekken. Zo nu moeten we ons voorbereiden op weer een nieuwe week, het zou heerlijk warm worden en het zonnetje zou er heel veel zijn. Dan kunnen wij weer gezellig buiten spelen. Kijken wat de baasjes voor volgende week weer verzinnen om ons bezig te houden. Jullie horen het van ons. | ||||||||||||||||||
|
| ||||||||||||||||||
| Week 4 We zijn al 4 weken en worden echte setters. Het gaat steeds beter met lopen en we staan nu al zo stevig op de pootjes dat we af en toe ook al eens een potje spelen. Nu is het spelen van sommigen van ons niet echt spelen te noemen. Er zijn er die denken dat ze het wild moeten besluipen en pakken je dan altijd bij de staart. Onze tandjes worden ook steeds scherper en soms moeten de baasjes een van ons redden uit een hout greep, waarbij de tandjes ook goed gebruikt worden. Je kunt je tegenwoordig beter tussen de knuffels verbergen of hogerop gaan liggen zodat je alles om je heen goed kunt overzien. Zo loop je de minste kans gepest te worden. Uiteraard waren deze week ook de nagels weer aan de beurt. Het baasje snapt er niks van en vraagt zich maar steeds af waarom groeien die zo hard. Het kost hem soms best wel veel moeite om onze nageltjes te knippen. Er zijn er een paar bij die denken dat ze geslacht worden en spartelen om van de schoot af te komen en aan de nagelschaar te ontkomen. Heb zelf ervaren dat hoe meer je spartelt hoe meer kans je loopt dat het baasje je pijn doet met dat nagelschaartje. Het beste is gewoon stil zitten en dan ben je er zo vanaf. Onze menukaart wordt ook steeds uitgebreider. Was het vorige week nog brinta met geitenmelk of mousse met geitenmelk, nu krijgen we ook al baby brokjes, pens, hart en puppy blikvlees. Het begon eigenlijk zo dat onze mams altijd bij ons haar bord leeg eet. Een van mijn broertjes vond dat het altijd heerlijk rook als mams haar bord met eten kreeg en zo nieuwsgierig als hij is, ging hij een kijkje nemen. Het rook nog lekkerder hoe dichter hij kwam en hij kon het niet weerstaan en begon mams der bord leeg te eten. Gelukkig vond onze mams dat niet zo erg. De baasjes zagen dat en we hoorden ze ons over ons diner praten. Wij zouden ook pens erbij krijgen. Behalve ons broertje had nog niemand van ons ooit pens gegeten en we zaten heel opgewonden te wachten op ons eten. En daar kwam het dan. Drie grote puppy schalen gevuld met zoveel lekkers dat we niet wisten wat we het eerste moesten proeven. Niemand van ons liep weg van tafel en we probeerden alles op te eten maar dat lukte nog net niet. Daar hadden de baasjes iets teveel voor klaar gemaakt. Wat we over hadden gelaten mocht uiteraard onze mams komen opeten. Daar sommigen van ons nog niet de beste tafel manieren hebben moest mams ook langs de ronde schalen goed poetsen want we hadden hier en daar toch nog flink geknoeid. Maar dat mag toch zeker wel want we zijn nog zo klein en moeten dat netjes eten nog leren. Nu krijgen we dus 4 keer per dag een heerlijke maaltijd klaar gemaakt en tussen door komt onze mams nog geregeld langs en dan proberen we ook telkens een slokje te drinken. Wat wel raar is, is dat onze mams niet meer zo vaak gezellig bij ons gaat liggen maar nu blijft ze veel meer staan en moeten wij, klein grut, zien hoe we daar aan moeten komen. Het is echt kunst en vliegwerk om een tepel zo te pakken te krijgen. Soms moet je je goed vast houden aan een broertje of zusje of elk voorwerp gebruiken dat er ligt om groter te lijken zodat je er goed bij kan. Soms denk je als je ons zo bezig ziet het is een gevecht op leven en dood. Nu hoorden we zondag het vrouwtje tegen het baasje vertellen dat we weer meer plek nodig hadden en dat we weer moesten verhuizen. We hebben net onze koffertjes weer uitgepakt en dan komen die twee zotten al weer met inpakken en verhuizen. Al hoewel ik eerst sceptisch was over weer een verhuizing moet ik eerlijk bekennen dat ik toch heel blij ben dat we weer verhuisd zijn. We zijn nu iets verder opgeschoven richting keuken. Daar hebben we nog meer plek om te spelen en te ravotten. Ook zit er daar iets doorzichtigs waardoor we naar buiten kunnen kijken. Dat doorzichtig ding heet raam en deur (wist mams ons te vertellen). Nu zagen we de baasjes telkens door die deur naar buiten gaan en jullie raden het al twee van mijn zusjes konden het niet laten en moesten hun neus ook weer voorbij die deur steken. Er was niet veel bijzonders te zien want het baasje had ons speelveld nog niet gereed gemaakt. Volgens zeggen zou dat morgen gebeuren en dan zouden we heel veel ander speelgoed krijgen, zodat we ons niet gaan vervelen. Nu denk ik niet dat we ons ooit zouden vervelen want we maken echt elke dat iets nieuws mee. | ||||||||||||||||||
|
| ||||||||||||||||||
| Week 3 Wat vliegt de tijd toch! Drie weken zijn we al en volgens de baasjes worden we echte kleine settertjes. Het lopen gaat steeds beter en we worden steeds vlugger. Als mams er is dan hebben we dat meteen gezien en moet ze vlug zijn wil ze nog een plekje kunnen uitzoeken om te gaan liggen. In tegenstelling tot vorige week, toen kon ze zich nog een plekje uitzoeken om te gaan liggen. Nu stormen wij er op af als een roedel wolven. We willen allemaal tegelijk bij haar eten en dat gaat dan niet. Het is dan een dringen en duwen en we weten niet hoe hij het doet maar onze kleine broertje weet altijd de beste plek te veroveren. Hij is zo sterk dat hij ons allemaal aan de kant duwt. Dat was in het begin nog wel eens anders. Het gezegde klopt in elk geval, "wie niet sterk is moet slim zijn" en dat is hij zeker. Onze wekelijkse manicure stond ook weer op het programma. Was het in het begin nog zo dat sommigen van ons behoorlijk spartelden en tegen werkten nu waren we volgens het baasje " als makke schaapjes die richting slachtbank gingen", wat dat ook betekenen mag. Het moet iets goeds betekenen want het baasje, die de manicure deed, was heel tevreden met ons, Na de manicure hadden ze weer iets nieuws bedacht. Vrouwtje kwam eraan met een soort spuitje met daarin een of ander wit goedje. In eerste instantie dachten wij dat het een pipetje met geitenmelk was, maar daar hadden we ons vergist. Het was ontwormingsmiddel dat ze ons achter in de bek spoten. Het was niet echt vies maar toch echt lekker vonden wij het ook niet dat ze ons dat zomaar zonder te vragen in de bek spoten en toen ook nog ons mondje goed dicht hielden zodat we het moesten slikken. Sommige van ons slikten wel maar hielden toch nog genoeg in het bekje en toen het vrouwtje ons los liet werd er flink met het hoofdje geschut en kregen de baasjes er ook iets van. Dat zal ze leren ons zo te foppen en dan ook nog onze bekjes dichthouden. Ze hadden het ook fatsoenlijk kunnen vragen, maar nee, ze wilden ons gewoon dwingen maar niet met ons. Ook hebben we eind vorige week onze eigen wc gekregen. Lagen er eerst nog overal matten en dekens voor ons, nu hebben ze een stuk gemaakt waar kranten liggen. Sommigen van ons dachten dat we eindelijk eens iets te lezen kregen, want onze mams was samen met onze tanties Maeve en Maddy begonnen ons les te geven in lezen en schrijven. Nee, die kranten lagen er om op te plassen en te poepen vertelde mams. Dus als we nu wakker worden lopen we richting de kranten en doen daar onze behoefte. Wat we wel niet zo prettig vinden is dat het een openbaar toilet is zonder deur. Werkelijk iedereen kan ons zien. Nu vinden we het niet erg dat onze familie ons ziet maar ook vreemde mensen kunnen ons dan zien. Een beetje privacy had van ons wel gemogen. Maar goed daar is niks aan te doen. De baasjes zijn trouwens heel enthousiast als wij het toilet gebruiken. We worden dan opgepakt en geknuffeld. Nu werd een van onze broertjes opgepakt toen hij klaar was met zijn grote boodschap en het vrouwtje wilde heb eens heerlijk knuffelen maar ze was te vroeg. Hij was nog niet klaar want hij moest ook nog plassen en ja het vrouwtje werd getroffen. Jullie hadden dat gezicht moeten zien, we lagen in een deuk. Gelukkig vond het vrouwtje het niet erg en wist ze dat dit haar eigen domme fout was. Als we de kranten vol gepiest hebben krijgen we meteen nieuwe. Die twee baasjes hebben het er maar druk mee. Tim komt ook geregeld op bezoek om naar ons kijken en met ons te knuffelen. Hij helpt het vrouwtje ook met ons te wegen en om de bandjes telkens groter te maken als we weer gegroeid zijn. Volgens de baasjes gaat het weer veel te vlug maar wij vinden het geweldig dat we elke dag weer iets meer kunnen en elke dag bijleren. Zo kregen we zondag opeens eten geserveerd op drie borden. Aanvankelijk hadden we zoiets wat moet dit nu weer voorstellen. We werden een voor een opgepakt en met ons neusje in het goedje op het bord geduwd. Eerst vonden we het maar niks wat ze daar weer met ons uitspookten maar eenmaal met ons tongetje over onze plakke neus gegaan en geproefd wat het was, vonden we het wel erg lekker. Baasje had voor ons mouss met warme geitenmelk gemaakt en dat was lekker. Tim maakte er een filmpje van om op te sturen naar het vrouwtje want die was een weekend weg met tante Maddy. Ze waren naar een of ander show in het buitenland. Niet dat wij weten wat een show is hoor maar onze mams vertelde het ons. Ook vertelde mams dat zij ook heel graag met het vrouwtje meeging naar de show. Ze gingen dan in de auto????? en sliepen in een hotel????? en gingen dan naar de show waar een of andere vreemdeling je dan betaste. Geloof niet dat we dat leuk gaan vinden maar volgens onze mams is het geweldig. Ze droomt er nu al weer van om straks weer naar de show te mogen. Mams werd er echt enthousiast over en kan bijna niet wachten tot ze weer mag meegaan, maar nu heeft ze ons en dat vindt ze ook geweldig. Heel iets anders dan die shows. We dwalen helemaal af. Na die geitenmelk met mouss kregen we later die zondag ook voor de eerste keer brinta. Dat is geitenmelk met honig en een of ander graan dat ze dan ook warm maken en goed door elkaar roeren. Ook dat was weer smullen geblazen. Alleen de tafelmanieren van sommigen daar moeten de baasjes toch nog eens aan werken. Er zijn er een paar die denken dat ze midden in het bord met Brinta moeten liggen om zo er beter aan te komen, of een ander dacht aan de overkant van dat bord daar ligt wat anders te eten, dus die liep door ons eten heen. Zeg nu zelf, dat hoort toch niet of wel? Nee daar hebben de baasjes nog wel wat werk aan maar over het algemeen ging het vrij goed en worden we steeds handiger in het eten van een bord. En na het eten komt mams dan de restjes opeten en als ze klaar is komen de tanties om samen met mams te poetsen en dat is bij sommigen van ons hard nodig. Zo het eten komt er aan en ik moet vlug zijn want anders eten ze me alles op. | ||||||||||||||||||
| Week 2 Jee, zeg, we krijgen het steeds drukker. Lagen we begin van onze tweede week nog allemaal rustig met mams in de werpkist, is dat tegen het einde van de tweede week wel heel anders. Het begon allemaal toen onze oogjes langzaam opengingen en we voor de eerste keer iets van onze nieuwe wereld zagen. Nu ruiken we onze mams niet alleen, nee nu zien we haar ook en wat is ze mooi, lief en zo geduldig met ons. Jullie moeten weten dat als wij piepen onze mams er telkens aan kwam rennen en de baasjes ook. Was het in het begin van deze week zo dat we altijd alleen piepten als we honger hadden, inmiddels piepen we ook als we door onze dikke buikjes niet meer achter de stangen vandaan komen. Eigenlijk kun je dat bij sommigen geen piepen meer noemen, die zetten me toch een keel op, je zou denken ze worden vermoord maar dan hebben ze zich gewoon zelf vastgezet achter de stang. Hulp komt er dan altijd aan gevlogen in de vorm van mensen handjes of honden pootjes. Nu maakten we het de laatste dagen van deze week wel erg bont en besloot het baasje we hadden meer plaats nodig en de stangen moesten eruit. Was het zo dat we op zondag nog het tv-programma "de grote verbouwing" op tv zagen waren wij op maandag zelf de klos. Terwijl vrouwtje even weg was, trok baasje alles overhoop en begon onze woonplek ons vertrouwde huisje te slopen. Alles moest anders volgens hem. We hadden meer plek nodig. Na bijna 2 uur was de verbouwing klaar en hadden we een nieuwe plek met veel meer ruimte om langzaam onze beentjes te strekken. Was het eerst alleen maar kruipen, nu proberen we af en toe op onze beentjes te staan en een paar pasjes te maken. Het ziet er nog niet volmaakt uit, maar langzaam lukt het. Vrouwtje vergeleek ons met waggelende eendjes maar wij kennen geen eendjes dus begrepen we het niet. Moet ze ons maar een keertje uitleggen wat ze daarmee bedoelde. Toen vrouwtje terug kwam van weggeweest was onze nieuwe woning klaar en kregen we van haar wat knuffels om lekker tegenaan, onder of bovenop te liggen. Het was echt mooi geworden. Mams heeft het maar wat druk met ons en omdat we niet alle elf gelijk kunnen eten helpen de baasjes haar af en toe wat en krijgen we nog een klein beetje geitenmelk. Die is trouwens best wel lekker en we vinden het heerlijk om die te drinken. Ook voor de nacht worden we getrakteerd op een flesje met geitenmelk. Baase ligt trouwens nog elke nacht beneden om ons in de gaten te houden maar we hoorden dat het de laatste nacht was. Hij wilde nog even kijken hoe we het gingen redden de eerste nacht in ons nieuwe huisje en dan zou hij weer naar zijn eigen bedje gaan slapen. Verder hebben we onze eerste manicure gehad. Vrouwtje vond dat onze nageltjes scherp werden en wij mams pijn deden en dat willen wij absoluut niet, onze lieve mams pijn doen. Dus werd het nagelschaartje gepak en onze nageltjes geknipt. De meesten van ons kregen het geeneens mee maar een paar van ons spartelden zo hard dat het bijna onmogelijk was om de nageltjes te knippen. Leek wel of er een moord gepleegd werd. Was dat mams erbij kwam liggen en ons vertelde dat het niks voorstelde en we rustig moesten blijven. Nu we veel meer plek hebben mogen tante Maeve en Maddy ook op bezoek komen. Mams zorgt dan voor het eten en de tantes poetsen. Gaat goed zo en mams heeft het dan ook iets gemakkelijker met haar elftal. Als we nu piepen komen er gelijk ook de twee hulpmoeders om te kijken wat er aan de hand is. Zo vertelde mams ons dat zij haar opleiding tot moeder gevolgd heeft bij tantie Maeve in februari jl. toen tantie Maeve kinderen had. Mams mocht haar toen ook altijd helpen met poetsen en natuurlijk met spelen en knuffelen. Tante Maddy is nog wat voorzichtig daar zij nog geen opleiding gehad heeft. Ze vertelde ons dat ze in februari dat kleine grut, zoals wij nu zijn, maar eng vond en haar opleiding had afgebroken. Nu had ze daar spijt van en is dus nu bij onze mams in opleiding. Wij mogen niet klagen en zijn klaar voor een nieuwe week vol met avonturen. | ||||||||||||||||||
|
| ||||||||||||||||||
| Week 1 Wat was het druk bij mams in de buik, jongens we konden ons nauwelijks nog draaien en onze arme mams wist zich ook geen raad meer. Ze wist niet meer hoe ze enigzins comfortabel te liggen. Dus besloot onze mams dat dinsdag 11 augustus een mooie dag was om ons welkom te heten op deze wereld. Het baasje en het vrouwtje hadden dit al zien aankomen en alles voor ons welkom stond al gereed. Nadat mams dus besloten had vandaag is de dag zette ze er een behoorlijke vaart in. Om 10.20 uur werd onze eerste broer geboren en om 15.00 uur waren we een compleet 11 tal. 4 jongens en 7 meisjes. Baasje zei al gelijk de 4 jongens in de verdediging en de 7 meisjes verdeeld over middenveld en aanval. Hij dacht gelijk weer in voetbaltermen en zag ons al met de bal ravotten, maar dat duurt nog wel even. Voor nu zijn we nog blind en doof en doen eigenlijk alles op onze neus en ons instinct. We weten mams te vinden ook al ligt ze aan de andere kant van onze werpkist. Ons neusje bedriegt ons nooit en mocht het een keer voorkomen dat ze buiten de werpkist is en een van ons denkt honger te hebben, dan is een klein geluid voldoende en onze mams komt er in een vaartje aan. Is altijd leuk als we allemaal tegelijk honger hebben. Een dringen van jewelste en normaal zou je zeggen de sterksten het eerst maar bij ons setters is dat niet altijd zo, want de kleintjes zijn vaker veel slimmer dan de flinkere. Die kleintjes gooien zich er overal tussen en wurmen zich erdoor heen en liggen vaak in de gekste houdingen te drinken bij mams. Mams heeft het maar wat druk met ons. Ze is de hele dag bezig met voeden, poetsen en controleren of nog alles in orde is bij ons. Je hoort de baasjes dan geregeld "wat een goede moeder", wij vragen ons dan is niet iedere moeder een goede moeder? Gelukkig is onze mams een hele goede liefde volle moeder, die alles voor ons doet. | ||||||||||||||||||
|
| ||||||||||||||||||
| Het begin 9 weken geleden hebben onze paps en mams elkaar ontmoet. Het was liefde op het eerste gezicht en nu 9 weken later zijn wij het gevolg van deze liefde. | ||||||||||||||||||
|
| ||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||
 |
.jpg)
