|
Puppy foto's van het G2-nest |
||||||||||||||||||
| Op 18 februari zijn de pups van het G2-nest geboren M: Marlland You Are My Hope aka Maeve V: Suteresett King Of Hearts aka King | ||||||||||||||||||
|
Onze 7 en 8 week Nee jongens, zeg nooit dat een puppy een luizenleventje heeft, dat is echt gelogen. Niks klopt daarvan, geen rust krijgen we. We worden van hot naar her gesleept en of dat allemaal niet genoeg is moesten we op de eerste dag van deze nieuwe week mee in de auto. Geen van ons allen wist natuurlijk wat een auto is maar mams had ons al verteld dat we eerder in die auto geweest waren nl. toen we net geboren waren zei ze. Ja en of wij dat nog wisten. Zeg nu zelf wie van jullie weet nog wat hij net na zijn geboorte gedaan heeft, nee, niemand dus. Een dik uur voordat we in die auto moesten, kregen we allemaal een piepklein tabletje, dat was tegen wagenziekte en ook nu wist niemand van ons wat dat was. Weer moest mams ons vertellen dat sommige hondjes ziek worden in die auto en daarom kregen we van de baasjes dat kwart deel van dat mini tabletje. Toen het eindelijk zover was pakte het baasje ons één voor één op en bracht ons naar die auto. Daar in die auto stond een bench en daar werden we allemaal ingestopt. Maar nog steeds wist niemand van ons waarom we nu in die auto moesten en de baasjes hielden wijzelijk hun mond. Toen iedereen in de auto zat vertrokken we voor ons ritje. Je hoorde de baasjes tijdens ons ritje heel verbaasd doen omdat niemand van ons begon te piepen en we muisstil in die bench zaten. Vrouwtje vroeg zelfs aan het baasje of hij de pups, ons dus, wel in de auto gezet had. Eerst reden we ongeveer een half uur. Toen we stopten dachten wij natuurlijk dat we eruit mochten maar nee, we moesten Tim ophalen die moest ook nog mee. Langzaam werd het wel heel spannend voor ons want waar moesten we samen met die drie naar toe. Na nog eens 20 minuten stopten we weer en ja hoor we werden met bench en al opgetild en ergens naar binnen gedragen. Daar zette het baasje en Tim ons op een tafel en toen waren ze weg. Daar zaten we helemaal alleen, zonder mams en zonder baasjes. Na een tijdje kwam een vreemde mevrouw en die viste een van onze broertjes eruit. We waren best wel onder de indruk want niemand durfde ook maar iets te zeggen en vol schrik luisterden we wat er met ons broertje gebeurde maar we hoorden niks. Na een paar minuten kwam hij weer terug en werd ons volgende broertje eruit gehaald en zo ging dat nog door tot we allemaal aan de beurt waren geweest. Toen we weer allemaal in de bench zaten mocht het baasje en Tim ons weer komen ophalen en waren we blij dat we weer die auto in mochten. Nu zullen jullie wel willen weten wat er met ons daar gebeurd is. Nu we werden gechipt. We kregen allemaal een spuitje waar een heel klein chipje inzat dat ze ons in de nek spoten. Vervolgens kwamen ze met zo'n aparaatje en telkens hoorde je piep, piep, piep en wel bij ieder van ons. Volgens het vrouwtje hadden we nu allemaal ons nummer en onze officiële naam gekregen. Ons boeide het verder niet wij wilden maar een ding en dat was zo vlug mogelijk naar huis want langzaam kregen we hoge nood maar om in de bench te plassen of te p....... dat doen we niet. Na nog een keer bijna een uurtje rijden waren we eindelijk weer thuis en niemand maar ook niemand van ons had iets in de bench gedaan. Baasje gelukkig, vrouwtje gelukkig en onze mams was zo blij en gelukkig ons weer te zien, ze had ons vreselijk gemist zei ze en omdat we allemaal zo braaf waren geweest mochten we bij mams een slokje melk halen, maar eerst moesten we hard naar buiten rennen we moesten allemaal nog plassen en p........ Elke dag was het nu prijs. Of we moesten op de tafel staan of we kregen onze manicure en niet te vergeten dat waar we allemaal een hekel aanhadden, het ontwormen. Drie dagen achter elkaar moesten we weer elke morgen dat witte goedje slikken. Maar nu waren we een stuk slimmer dan het vrouwtje en het baasje. Nu deden we niet meer zo gewillig ons mondje open. Nu lieten we niet zo gewillig dat goedje in ons mondje spuiten. Nu slikten we niet zo gewillig dat goedje naar beneden. Nu wisten we het gedeeltelijk uit te spugen door heel hard met ons hoofdje heen en weer te slaan. Jullie hadden de gezichten van het vrouwtje en het baasje moeten zien. Die wisten niet wat hun overkwam. We hebben er nu nog lol om. Eindelijk was het ons gelukt ze ook een keer te pakken. Nadat we dit ook weer over ons heen hadden laten gaan kwam al de volgende verrassing voor ons. Een zogenaamde dierenarts kwam langs. We hadden die meneer nog nooit gezien dachten wij maar mams wist ons te vertellen dat die meneer ervoor gezorgd had dat wij allemaal levend geboren waren en nu zulke kleine dondersteentjes zijn. Wat die meneer nu kwam doen wist mams ook niet zo goed maar we zouden er zo achter komen. Een voor een werden we weer opgepakt en voorop natuurlijk weer de jongens. En alweer kregen we een prik. Deze keer was het om ons te beschermen tegen allerlei akelige ziektes. Ook werden we helemaal afgeluisterd met zo'n ding of onze hartjes wel goed zijn en of onze longetjes het goed doen. Hij keek ons ook in de ogen, de mond, de keel en de oren. Hij voelde ons onder de buik en als dat allemaal gebeurd was vulde hij ons paspoort in. Ja hoor we hebben nu een eigen paspoort en weer had niemand van ons een kik gegeven. Nee die energie zouden we wel sparen om de baasjes eens flink terug te pakken. Al dat gesol met ons en steeds dat prikken. Of ze nu werkelijk denken dat wij gek zijn. Nee de maat was vol en dat hebben ze geweten. Het begon al met het eten. We wisten hoe blij ze steeds waren als wij onze bordjes leeg gegeten hadden en daar zouden we ze eens lekker op terug pakken. We weigerden te eten, wat ze ook deden we draaiden om en gingen slapen of buiten spelen. Moeilijk dat dat was voor ons, want dat eten dat rook zo lekker maar ook wij hebben onze principes en genoeg is genoeg. Nadat ze de borden weer opgeruimd hadden dachten ze eens even rustig voor de tv te zitten maar daar hadden ze ook weer niet met ons gerekend. Eén voor één gingen we voor het hekje staan en begonnen te zingen. En hoe harder die tv ging hoe luider ons gezang werd. We zouden ze terug pakken. Van elende deden ze het poortje open en mochten we in de kamer op verkenning gaan. Natuurlijk er was weer een de slimste en die dook gelijk onder de bank, daar lagen een paar kabels die het baasje nog niet in zo'n plastic bescherm ding had gedaan. Hij kreeg bijna een appel flauwte toen hij ons met die kabel onder de bank vandaan zag komen. Gelukkig voor hem was er nog niks stuk gebeten en vanaf dat moment hielden ze ons met argusogen in de gaten. Maar wij waren met zeven en zei met twee. Dus verdelen over de kamer en kijken waar je aan kunt trekken. De een trok aan de matten, de ander aan de dekens, nog een had een dweil gevonden en daar stond ook nog het kattenvoer achter een hekje onder de trap. Onze dikke broers konden er niet zo goed door maar de dames slaagden er nog net in om erdoor te komen. Voerbakken van de katten werden natuurlijk leeg gegeten. Toen ze er genoeg van kregen werden we weer met z'n allen op onze plek gezet en zijn we buiten verder gaan spelen. Toen het vrouwtje en het baasje naar bed wilden waren wij nog lang niet moe. Nee toen werd het pas echt leuk. Ze wilden ons naar binnen hebben maar daar waren wij nog lang niet aan toe. We hadden bedacht dat als ze ons een voor een wilden optillen om naar binnen te dragen dat we net als bij tikkertje alle kanten uit stoven zodat ze ons niet te pakken kregen. En was het hun dan eindelijk gelukt om een van ons naar binnen te brengen dan was hij weer vlugger buiten dan de baasjes. Ze hebben ons toen maar nog even buiten laten uitrazen maar op een gegeven moment werden we toch moe en zijn braaf gaan slapen als echte engeltjes. Slaap ze allemaal want dat doen wij nu ook. Tot van de week maar weer. O ja, het vrouwtje heeft het zo druk gehad dat ze bijna geen foto's heeft kunnen maken, dom hé. | ||||||||||||||||||
|
Onze zesde week Druk, druk en druk. Zo kunnen we ons dagelijks leven wel beschrijven. Zodra we wakker zijn moeten we naar buiten om onze plasjes en po.... te doen. Of het nu koud is of regent dat maakt ons eigenlijk niks uit. Wij zijn altijd blij. We horen de baasjes vaker zeggen zo'n makkelijke puppies hebben we nog nooit gehad. Je hoort ze niet, ze zijn altijd tevreden, ze maken geen ruzie, ze zijn al zindelijk, ze laten zich altijd knuffelen, ze bijten het vrouwtje niet in de achillespees als ze aan het aanrecht staat om te koken, ze verscheuren geen kranten enz. Als ze zich daar maar niet misrekenen, want ook al denken ze dat we dit allemaal niet doen, ze vergeten dat we daar pas in de 6de á 7de week mee beginnen. Dan worden wij van kleine engeltjes opeens kleine bengeltjes. Maar goed de afgelopen week vielen we nog onder de eerste categorie. Elke morgen als ze dat glas wegpakken stormen we met z'n allen naar buiten, want we hebben dan hoge nood. Als we dan allemaal klaar zijn met plassen en po...... dan mogen we nog lekker wat rond rennen tot ze ons ontbijt gereed gemaakt hebben en dan stormen we naar binnen. In het begin kregen we 'smorgens nog onze Brinta met geitenmelk maar omdat sommigen van ons dat niet meer zo lekker vonden, krijgen we nu heerlijke pens, vlees en brokjes. Dat is smullen dat geloven jullie niet, hoe lekker dat is. Echt voor die pens kun je ons rustig 'snachts wakker maken, dat gaat er altijd in. Het vrouwtje en het baasje hopen dan ook dat we dit dadelijk bij de "nieuwe" baasjes ook krijgen ondanks dat het voor de menselijke neus niet zo lekker ruikt. Voor ons is dit de grootste delicatesse. Niet dat we al zoveel van eten afweten maar die pens kan altijd. Nadat we onze bordjes leeg gegeten hebben komt onze mams voor de afwas en dan mogen we bij haar nog wat melk drinken. Na het eten draaien we nog een paar rondjes buiten en dan is het tijd om te rusten, want met een volle buik is het niet zo verstandig om veel te hollen en te dollen. Als wij slapen dan maken de baasjes "ons" buiten gereed voor als we wakker worden. De grasmatten worden afgespoten met water en dettol en onze speeltoestellen ook. O ja, onze speeltoestellen zijn we nog vergeten te vertellen. Toen we van de week wakker werden en naar buiten mochten was onze grasmat omgetoverd tot een speeltuin. Er hing een schommel, er stond een balancebord, er lagen tennisballetjes, plasticballetjes, een tunnel en diverse lege flesjes. We wisten niet wat we zagen. We waren zo enthousiast dat we het liefste de hele dag gespeeld hadden. Maar hoe gek dat ook klinkt na een tijdje werden we toch moe en sommigen van ons vielen waar ze stonden in slaap. Enkele lagen op de schommel te slapen en anderen weer in de tunnel of op de groene mat. Daar het nog erg koud was buiten vonden de baasjes dit echter geen goed plan en werden we een voor een naar binnen gedragen om daar verder te slapen. Toen we in de loop van de dag weer wakker werden kwam de volgende surprise. De snoepdoos. Aanvakelijk wisten we niet zo goed wat we daarmee moesten aanvangen maar ons neusje zei ons dat de inhoud van die snoepdoos heel lekker rook. En nadat enkelen van ons dit lekkers hadden geproefd moesten we met z'n allen in die doos duiken en proberen het lekkerste eruit te vissen. Sommigen kwamen helemaal niet meer uit die doos en dat maakte het voor anderen van ons moeilijk om aan dat lekkers te komen. Maar daar vonden we ook vlug een oplossing voor. We hebben gewoon die doos op z'n kop gezet zodat alle snoep eruit viel. Dat vonden de baasjes geen goed plan en begonnen weer alles op te ruimen. We hebben nog vlug hier en daar een stukje gepikt voordat het weg was. Toen we klaar met snoepen waren kwam onze mams stofzuigen en na een tijdje was alles weer pico bello en de baasjes ook weer tevreden. Tussen al dat eten en spelen door komt er ook nog geregeld visite. Al is dat momenteel een beetje raar. Wij hebben geleerd dat het beleefd is om elkaar gepast te begroeten maar die baasjes en die visite die begroeten zich helemaal niet. Die geven geen handje en ook dicht bij elkaar staan doen ze niet. Nu hoorden we dat dit momenteel niet mocht. Er schijnt een of ander vreselijk virus onder de mensen te heersen, dat zo besmettelijk is en waar heel veel oudere baasjes aan dood gaan en daarom begroeten ze zich niet meer. Gelukkig zijn onze baasjes voorzichtig en ook onze toekomstige baasjes. We moeten er niet aan denken dat iemand van hen iets zou gebeuren, nee dat moeten we echt niet hebben. Wij zeggen dan ook, blijf allemaal gezond en we verheugen ons jullie weer te zien. Tot volgende week, liefs de 7 engeltjes. | ||||||||||||||||||
|
| ||||||||||||||||||
|
| ||||||||||||||||||
| Onze vijfde week En weer brak er een nieuwe week aan voor ons, maar als jullie dachten dat we eindelijk eens wat rust kregen, vergeet het maar. Ze verzinnen elke dag iets nieuws voor ons. Zo begon de week weer met ontwormen. En ja, daar kwamen ze weer met hun pipetje met wit spul erin. En ja, we moesten weer drie ochtenden achter elkaar dat spul naar slikken en wie van ons gedacht had de baasjes te misleiden, die had pech. Meteen nadat ze dat goedje in ons mondje spuiten zijn ze zo gemeen en houden ons mondje dicht. Dat hadden ze dan toch geleerd van de vorige keer, toen enkelen van ons nadat ze het goedje binnen hadden met hun hoofd begonnen te schudden en het vrouwtje en baasje een beetje onderzaten. Het is echt om gek van te worden, maar goed het zit er weer op en voor de volgende keer moeten we nog maar eens goed vergaderen hoe we dat gaan aanpakken, want strijdloos gaan we niet ten onder. Na dat zogenaamde ontwormen kwamen ze weer met dat nagelschaartje voor onze manicure. Eigenlijk valt dat reuze mee als je stil blijft zitten, dan is dat ook zo gebeurd, maar dat plezier doen we ze natuurlijk niet. Met sommigen van ons is het een gevecht op leven en dood. Helaas verliezen wij meestal dat gevecht. Na deze niet zo prettige rituelen gebeurde er ook wel vanalles spannends en leuks. Zo werden wij op een gegeven moment blij verrast met een heerlijk etentje. Ze hadden pens voor ons gemaakt/gekocht, weet ik het, maar dat was lekker en rook ook zo heerlijk, echt geweldig en smaken dat dat deed. Er bleef geen kruimeltje over. Ze waren zo blij dat we zo goed gegeten hadden dat we allemaal een dikke knuffel kregen en in plaats van ons te loven kregen we weer te horen "jullie hebben allemaal een stinke pens mondje". Het is echt nooit goed, eten we alles op stinken we, laten we wat over is het ook niet goed. Wij snappen het soms echt niet meer. O ja, wat ook leuk was waren al die verschillende mensen die zogezegd naar ons kwamen kijken. Wat werden we geknuffeld, gewoon heerlijk, die mogen zeker nog een keer komen van ons. Inmiddels hoorden we het vrouwtje en het baasje ook steeds spreken over buiten. Het baasje moest van het vrouwtje het "buiten" gereed maken voor ons wat dat ook mocht zijn. Dus het baasje was aan de andere kant van dat glas druk bezig met het knoeien met water. Hij wist van geen ophouden. Schijnt nogal leuk te zijn met water knoeien, hoop dat wij ook een keer daarmee mogen knoeien. Het vrouwtje zag dat natuurlijk weer en moest hem tot de orde roepen en weg was ons vermaak weer. Het was net zo'n leuke voorstelling die het baasje daar buiten gaf. Na lang heen en weer en na het slepen met vanalles en nog wat, was het baasje klaar met "buiten". Er lag iets groens op de grond dat volgens hen gras heet en waar wij voortaan dan onze plasjes en po...... op mogen doen, als we er tenminste bij kunnen, want tussen dat groen en ons is nog altijd dat glas waar we niet doorheen komen hoe hard we ook duwen het gaat niet aan de kant. Eigenlijk is dat glas best wel gemeen, je ziet het niet echt goed en als je denkt je kunt zo naar "buiten" lopen dan knal je er met je hoofdje tegen aan. Baasje en vrouwtje vonden dat natuurlijk leuk, hoe onnozel kun je zijn! Eindelijk kwamen die twee op het idee om dat glas weg te pakken en ons erdoor te laten zodat we eindelijk op dat gras kwamen. Het was best wel leuk. Het voelde zacht aan onze voetjes en je kon er heelrijk op rond rennen en natuurlijk op plassen en po........ Het vrouwtje had het maar druk met foto's maken en het baasje met po....... te ruimen. Toen er opeens een paar van ons gezellig naast elkaar zaten het baasje te bekijken en het vrouwtje aan het fotograferen was werd er een nieuw idee geboren bij die twee. We moesten alle zeven naast elkaar gaan zitten zodat ze een foto konden maken. In het begin dachten sommigen van ons nog eraan te ontkomen maar het baasje pakte ons telkens weer terug en zette ons weer in de rij, Na ongeveer 5 minuutjes hadden we zoiets van we doen ze dat plezier dan laten ze ons tenminste met rust en kunnen we verder spelen. Het vrouwtje werd er heel enthousiast van en wilde op een gegeven moment niet eens meer stoppen met fotograferen maar dat ging ons dan ook weer te ver. Dus gebonnen we weer weg te lopen. Vrouwtje liet vol trots de gemaakte foto's aan het baasje en aan ons zien en voor twee amateurs hadden ze dat redelijk goed gedaan moeten we zeggen. Toen we dachten nu kunnen we eindelijk spelen bam daar kwamen ze weer. Nu hadden ze zich bedacht dat het misschien leuk was om ons op tafel te zetten, gelukkig zeiden ze beiden dat kunnen we morgen dan doen en zo mochten we eindelijk nog even spelen. Wat was dat leuk. Sommigen van ons hadden geen zin meer om naar binnen te gaan maar omdat het eten geserveerd werd besloten we toch maar naar binnen te gaan. Nadat we onze buikjes vol hadden zijn we heel voldaan in slaap gevallen en hebben we gedroomd van onze mooie grasmat. Als we nu dachten dat we de volgende dag heerlijk buiten konden ravotten dan hadden we ons misrekend. Die twee hadden natuurlijk alweer plannen voor ons gemaakt zonder met ons te overleggen. Daar waren enkelen van ons het dus helemaal niet mee eens en die weigerden dan ook aan hun 'nieuwe idee mee te werken. We moesten namelijk op tafel. Vraag me niet waarom maar het was zo. Steeds hoorde je staan, zit, staan, zit. Na ongeveer een half uur werden ze er moe van en mochten wij nog even buiten spelen met z'n allen. We hoorden nog dat ze spraken over een schommel ophangen, een tunnel en balletjes om te spelen maar daar horen jullie volgende week meer over als we weten wat ze daar weer mee bedoelden. | ||||||||||||||||||
|
| ||||||||||||||||||
|
| ||||||||||||||||||
| Onze vierde week Jonge jonge, ik kan jullie vertellen dat het leven van een pup niet over rozen gaat. We hebben het zo druk tegenwoordig dat er soms geen tijd is om eens rustig te slapen. Als wij 's morgens wakker worden beginnen we natuurlijk met ons ochtend ritueel, plassen en p..... Als we hiermee klaar zijn wordt alles netjes opgeruimd en krijgen wij schone kranten en een deken waarop ze ons eten serveren. Die deken is er zodat we stevig kunnen staan als ze ons ontbijt opdienen. In de ochtend krijgen we tegenwoordig pens met hart en lekkere warme geitenmelk. Alles goed gemengd en smullen maar. Wij vinden dat zo lekker dat er niets meer overblijft voor onze mams, die normaal onze borden mag leeg eten. Tegenwoordig kan ze alleen nog maar onze borden schoonlikken en terwijl ze daarmee bezig is nemen wij nog vlug een slokje melk van mams tot ons. Na ons ontbijt, zijn er natuurlijk altijd een paar van ons die nogmaals hun behoeft moeten doen en dan hoor je het baasje al mompelen "daar kan ik weer van voren beginnen", net of wij dit extra doen. Na ons ontbijt wordt onze hele plek gepoetst. We krijgen nieuwe frisse dekens en weer een schoon toilet. Na dit hele gebeuren zijn wij natuurlijk moe en gaan nog snel een dutje doen. Vonden we het eerst heerlijk even onder de warme lamp te kruipen, liggen we nu liever zover mogelijk weg en stapelen we ons voor de ingang van onze plek. Vrouwtje is dan altijd heel bezorgd, als wij zo dicht op het hekwerk liggen. Ze is dan bang dat wij met onze pootjes in het hekwerk blijven hangen als we ons draaien in onze slaap. Ze komt dan telkens om ons wat verder naar binnen te schuiven maar wij kruipen toch weer terug op ons plekje. Zo houden wij het vrouwtje en baasje fit maar ook onze mams die geregeld komt kijken of nog alles in orde is bij ons. Soms blijft mams wat langer bij ons liggen en dan zijn er wel altijd een paar die dat ruiken en direct op mams af kruipen om nog wat lekkers te drinken aan de melkbar bij mams. Na ons dutje, begint ons hele ritueel opnieuw. Plassen, p......... en dan komt er weer zo'n schotel met eten in de vorm van brinta. Eigenlijk was het tot voor enkele dagen nog steeds hetzelfde. Maar sinds een paar dagen hebben wij het lopen, uiteraard met vallen en opstaan, heel goed onder de knie gekregen. Sommigen van ons sprinten al en rennen van links naar rechts. Soms zijn ze zo fanatiek dat ze niet zien dat er een van ons ligt te slapen en tuimelen ze eroverheen. Degene die lag te slapen schrikt dan wakker en kijkt heel verdwaasd om zich heen met een blik van "wat was dat nu". Inmiddels noemen ze ons bij onze namen, tenminste dat denken we. Ieder van ons heeft een andere naam. Zo hoor je bij de jongens steeds, Mister Blue, Mister Green en Mister Light Blue en bij de meisjes, Juffie Rood, Juffie Geel, Juffie Oranje en Juffie Roze. Echt orgineel vinden we onze namen niet en soms luisteren we gewoon niet. Hadden ze maar iets leukers moeten bedenken. Maar goed het is niet anders. Nu hoorden we ze al sinds zaterdag praten over een nieuw plekje dichter bij de deur. We hadden geen flauw idee van wat ze nu weer van plan waren en moesten gewoon afwachten. Baasje zei steeds zondag bouw ik het om. Maar zondagavond was niks omgebouwd en hoorden we het vrouwtje vragen "dacht dat je het ombouwde". Goed op zondag werd het verschoven naar maandag en van maandag werd het dinsdag. En zo waar op dinsdag was er wat gaande. Eerst was er een heel gerommel en kabaal met het verschuiven van meubelen. Het een na het ander kwam de kamer in. We konden nog niet meer zien wat er buiten ons plekje gebeurde. Een echte puinhoop waren ze ervan aan het maken en of dit niet genoeg was begonnen ze bij ons spullen te stelen. Zo werden als eerste onze mand en al onze knuffels gestolen, vervolgens werden we allemaal in een hoekje gezet en begonnen ze ons beschermd plekje kapot te maken. Het een na het ander verdween, tot er tenslotte nog maar een dekentje lag en verder niks meer. We hoorden ze in de keuken praten en ze werden steeds enthousiaster, waarom geen idee. Endelijk was het dan zover, een voor een werden we opgepakt en naar onze nieuwe plek gebracht. Wat hadden ze zich moe gemaakt. Aanvankelijk vonden we het echt niet leuk maar langzaam zagen we dat ze zich echt moeite gedaan hadden om dit plekje nog mooier te maken dan het andere plekje. Veel nieuwe knuffels om te spelen en we konden naar buiten kijken, al wisten we niet wat buiten was, maar goed gewoon enthousiast doen om ze de pret niet te bederven. Toen we alles verkend hadden was het toch echt weer tijd voor een dutje en toen we uitgeslapen waren begonnen we weer aan ons dagelijks ritueel, plassen, p....... en natuurlijk eten. Geniet van onze foto's en tot volgende week maar weer. | ||||||||||||||||||
|
| ||||||||||||||||||
| Onze derde week Wij zijn de braafste puppies op de wereld horen wij steeds van de baasjes, als ze zich daar maar niet vergissen. Tot nog toe was er ook nog niet echt wat voor ons te beleven. Het was de afgelopen weken meer slapen, eten, plassen en p...... en dan weer slapen, eten enz. Wel werden we al geregeld geknuffeld van de baasjes maar echt buiten ons plekje kwamen we niet. Nu zijn wij inmiddels al 3 weken en wegen allemaal rond de 2500 gram en wat zijn de baasjes enthousiast als we op die weegschaal moeten. Je hoort dan steeds "wat een dikkertjes zijn het toch" en "wat zijn ze toch lekker mollig", dat ze ons daarmee beledigen snappen ze zeker nog niet. Wij zijn gewoon stevige puppies maar echt niet dik of mollig en als ze daar niet mee stoppen dan werken wij niet meer mee als we op die weegschaal moeten. Nou van de week was het ook weer zover, onze manicure. We raken er langzaam aan gewend en begrijpen ook langzaam dat we het voor onze mams moeten laten gebeuren, zodat we haar geen pijn doen. Maar na de manicure kwamen ze met een wit goedje aan en dat spoten ze achter in onze mond. Ze noemden het ontwormen, wat dat ook mag betekenen. Sommigen van ons slaagden erin om het gedeeltelijk uit te spuggen maar dan hield het baasje onze mondjes meteen dicht zodat we moesten slikken of we wilden of niet. Echt vies was dat goedje niet maar om ons dat zomaar in onze mond te spuiten............... ze hadden het ook vriendelijk kunnen vragen. Van de week hadden we het baasje verschrokken. Toen hij 'snachts bij ons kwam kijken was hij er twee van ons kwijt. Hij tellen en tellen maar het bleven er maar 5. Waar waren die twee nu gebleven? Nu die hadden zich in de grote mand verstopt die in het hoekje naast ons plekje staat. Midden in de nacht zijn die erheen gekropen en er toen ingeklommen. Hoe ze dat gedaan hebben weten wij ook niet, maar daar lagen ze prins heerlijk in de grote mand. Die twee hadden hun slaapplekje wel gevonden. En zo gebeurd er elke dag wel iets nieuws. We ontdekken de wereld om ons heen en leren heel langzaam op onze benen staan. Niks meer tijger sluipgang, nee we proberen te lopen en dat gaat ons steeds beter af. Sommige van ons worden er al echt goed in en zijn overal te vinden. Zo gaat ons zusje rood de hele tijd op verkenning uit en broertje blauw zit ook geregeld op de uitkijk voor het poortje. Vandaar hebben ze een goede blik op de baasjes en kunnen ons waarschuwen als die weer iets met ons van plan zijn. Zo hoorden die twee de baasjes praten over "brinta". Aanvankelijk wisten we niet wat ze daar mee bedoelden maar dat zouden we snel te weten komen. Daar kwamen ze dan met hun brinta. Eerst werd ons plekje brinta bestendig gemaakt. Twee borden met vakjes werden in het midden geplaatst en uit een kom werd iets wit op de borden gedaan. Vervolgens werden we één voor één aan de rand van het bord gezet. Daar we echt geen idee hadden wat we daar moesten, werden we met onze neus in dat witte goedje, de brinta geduwd. Eigenlijk was het best wel lekker maar het was ook wel nat en plakkerig. Maar omdat wij uiterst slimme puppies zijn hebben we bijna niet geknoeid met de brinta. Het vrouwtje was heel tevreden met ons en ook het baasje was verbaasd dat wij niet geknoeid hadden. We hoorden ze vertellen dat bij eerdere nesten er wel altijd iemand was die met zijn buik door de brinta gleed. Nou nee, wij dus niet. Wij zijn slimme puppies, wij doen zoiets niet, alhoewel misschien morgen. Want je kunt er wel lekker mee knoeien. We zullen zien. | ||||||||||||||||||
|
| ||||||||||||||||||
| Onze tweede week Wat vliegt de tijd, nu zijn wij al twee weken oud en al echte brokjes volgens de baasjes. Als ze ons om de week op de weegschaal leggen worden ze dol enthousiast dat wij zo'n dikkertjes zijn. En volgens het vrouwtje hoeven we dadelijk niet meer op die weegschaal, we zullen zien of ze de waarheid spreken. Nadat we de hele week heerlijk bij mams gelegen hebben en naar hartelust onze buikjes konden vullen, werden we langzaam te groot om met z'n zevenen en mams in de werpkist te leggen. Ook werden we steeds vlugger met onze tijgersluipgang dat mams vaker geen plek meer had om fatsoenlijk te gaan liggen om ons te laten drinken. Dus besloten de baasjes nog voordat we twee weken waren dat er verbouwd moest worden. We gingen weer in de grote mand met mams en daar begon het baasje met ons veilig plekje te verbouwen. Er werd zonder overleg met ons een stuk uit de werpkist gehaald en daar lagen we dan open en bloot. Wat ze zich daar weer bij gedacht hebben weten we niet maar het zal wel ergens goed voor zijn. Wel moeten we nu vaker enorme afstanden afleggen om bij mams te komen, maar dat zien jullie dadelijk wel op de foto's. Ook besloot het vrouwtje dat het tijd werd om ons wat knuffels te geven. Moet zeggen die zijn best wel handig. Je kunt er op gaan liggen en nog leuker is als je er onder gaat liggen. Jullie moeten namelijk weten dat elke keer als het vrouwtje langs ons plekje in de woonkamer loopt, ze automatisch telt of we nog met z'n zeven zijn. En als er een van ons lekker verstopt ligt onder een van de grotere knuffels dan komt ze al aangelopen om ons er onder vandaan te halen. Terwijl wij het nu juist leuk vinden om lekker warm onder die knuffel te liggen. Zodra het vrouwtje zich omdraait kruipen wij toch weer terug naar ons plekje onder de knuffel. Wat nu wel vaker gebeurd is dat er eentje van ons de weg kwijt is of iets te ver van de groep af gekropen is. Om ons het werk van terugkruipen te besparen beginnen we gewoon keihard te gillen en dan komt er altijd wel iemand aangelopen die ons weer terug bij de broers en zusjes legt. Soms maken we er een spelletje van en dan hoor je het vrouwtje of het baasje diep zuchten. Nadat we trouwens met 7 dagen op de weegschaal waren geweest en ze ons van die gekleurde dingen om de nek gedaan hebben, volgens wat we hoorden dat ze ons dan beter kunnen herkennen, moesten we gisteren in de vroege ochtend weer op die weegschaal. En of je nu lekker ligt te slapen of niet je moet en je zal op die weegschaal en dachten we dat we dan alles gehad hadden, nee hoor, moesten we ook nog naar de manicure. Zit daar het baasje met een bril op en gewapend met een nagelschaar op ons te wachten. Één voor één moesten we bij hem op schoot en begon hij zo maar aan onze nagels te knippen. Kan jullie vertellen sommigen van ons vonder er geen bal aan en hebben luidkeels geprotesteerd en als dat niet hielp hebben ze gesparteld. Zo wild dat het vrouwtje er ook aan te pas moest komen om ze vast te houden en te kalmeren. Uiteindelijk zijn we toch allemaal aan de beurt geweest en onze mams was heel blij met het resultaat. Jullie moeten weten dat onze nageltjes op speldjes leken en mams behoorlijk pijn konden doen en als we een ding niet willen dan is het onze lieve zorgzame mams pijn doen. O ja voordat we het vergeten onze oogjes zijn open en we kunnen eindelijk onze mams en ons personeel goed zien. Ook is Calum al bij ons op bezoek geweest. Bezoek kun je dat eigenlijk niet noemen want die keek nauwelijks naar ons, die had alleen maar oog voor onze knuffels en in een onbewaakt moment ging hij er weer van door met een van onze knuffels. Baasje vond het wel grappig maar wij en ook het vrouwtje niet. Het zijn tenslotte onze knuffels waar wij dadelijk mee mogen spelen en zoals het vrouwtje zei "stelen mag niet" ook niet voor hondjes. | ||||||||||||||||||
|
| ||||||||||||||||||
Onze eerste week Wij hadden besloten om iets langer bij onze mams in de buik te blijven en zo gezegd zo gedaan. Normaal was onze mams rond 15 februari uitgeteld maar het was zo gezellig en warm dat wij er niet uit wilden. Toen dag 66 anbrak en mams nog steeds geen enkel teken vertoonde van een naderende bevalling, hadden de baasjes besloten om ons te halen middels een keizersnede. Dus mams in de auto, een hele mand met handdoeken mee en warmtekruiken om ons mee na de geboorte warm tehouden en daar gingen we richting dierenarts. Nadat mams een lichte narcose had gekregen en heel langzaam in slaap viel werd er opeens tempo gemaakt. Wij moesten er namelijk zo snel mogelijk uit voordat wij ook teveel narcose binnenkregen. De een na de ander werd er uit de buik gehaald, vrouwtje had handen te kort. We werden goed droog gewreven en kregen allemaal een druppeltje onder de tong om de narcose tegen te gaan en wat spray in de mond om de ademhaling op gang te brengen. Wie van ons daarna nog niet helemaal vlotjes adem haalde werd met zijn hoofdje onder de ijskoude kraan gehouden. Ja jullie lezen het goed, ze hielden ons onder de koude kraan. Wij kunnen alleen maar zeggen dat dit enorm koud was en wij blij waren dat wij in de mand met de warme kruiken en warmte lamp lagen. Toen wij alle zeven uit de buik waren bij mams, werd de buik weer dicht gemaakt en werd onze mams langzaam wakker gemaakt. Wij mochten toen alle zeven even bij onze mams liggen en heel even knuffelen met haar voordat we met z'n allen naar huis gingen. De mand werd opgepakt en daar gingen we. Eerst in zo'n ding dat ze auto noemden. Na een ritje van 25 minuten waren we dan eindelijk thuis. Daar aangekomen werden we samen met mams in zo'n grote bak/kist gelegd en konden voor de eerste keer bij onze mams drinken. We hadden namelijk in de tussentijd behoorlijk honger gekregen en ondanks dat onze mams nog veel pijn had van dat buik openmaken, mochten we alle zeven bij haar drinken. Jongens dat was lekker en dat deed ons goed. Nadat de buikjes vol waren vonden de baasjes dat we er heel tevreden uitzagen. Mams heeft nog enkele dagen buikpijn gehad maar uiteindelijk gaat het met mams ook steeds beter. Wij kunnen dag en nacht bij mam terecht om te eten en de baasjes vinden ons dik worden. Na zes dagen waren onze broertjes al 1000 gram. De baasjes wisten niet wat ze zagen en waren dik tevreden ermee. We hebben wel al gemerkt dat als er ook maar een van ons piept mams er meteen aan komt om te kijken wat we aan het uitspoken zijn en of we honger hebben. Ze is heel lief en heel voorzichtig met ons. We zijn haar oogappeltjes, kijken of dat ook zo blijft als we kattenkwaad gaan uithalen. | ||||||||||||||||||
 |
