|
Puppy foto's van het F2-nest |
|||||||||||||||||||||
| F 2- NEST Expected 30 April 2019 M: Marlland You Win Agian aka Nola V: Vicary's Keykeeper aka Simba | |||||||||||||||||||||
| Onze zesde en zevende week Dat we groeien als kool, dat zal nu wel iedereen weten? En dat we steeds vlugger worden is ook niks nieuws meer. Wat wel nieuw is dat zijn de twee tunnels die nu buiten liggen en waar wij heerlijk in kunnen spelen. Het is soms een drukte van jewelste in die tunnels en als Rooney, die reus uit het andere nest, dan ook nog midden in de tunnel gaat liggen dan komen wij er echt niet meer door. Maar ook daar hebben wij, de slimste puppies ever, iets op gevonden. Als Rooney in de weg ligt dan gaan er een paar van ons van de andere kant de tunnel in en dan beginnen we van alle kanten aan te vallen. En aangezien hij zich niet naar alle kanten kan verdedigen gaat hij dan maar aan de kant. Het is een heel leuk spelletje dat Rooney plagen en die goedzak laat alles met zich doen. Alleen als hij echt kwaad wordt dan moet je rennen voor je leven en zo vlug mogelijk in de massa op gaan zodat hij je niet vindt. Meestal draait hij dan om en is het ook zo weer vergeten. Sinds een weekje hebben wij nu ook allemaal een officiële stamboomnaam. Vrouwtje heeft ons uitgelegd dat dit onze zeg maar paspoort naam is. De roepnaam, wat dat ook mag zijn, krijgen we dadelijk van onze nieuwe baasjes. Nu hebben we schijnbaar nog allemaal, behalve Rooney dezelfde naam, want ze roepen ons altijd met lupo. Wat er ook is je hoort niks anders dan lupo. Of wij nu eten moeten, of naar buiten moeten, of bij de pedicure moeten verschijnen, steeds weer lupo. Best wel gek als je dan niet weet wie ze bedoelen, maar het zal wel een reden hebben. Zo hebben baasje en vrouwtje vaker van die rare ideeën. Kwamen ze vorige week aanzuilen met een tafel, zogenaamde trimtafel. Dat ding werd midden in onze speelplaats gezet en of dit nog niet erg genoeg was, moesten we om de beurt op dat ding gaan zitten en staan. Het vrouwtje moest foto's maken van ons in stand en van onze hoofdjes. Maar ze hadden buiten de waard gerekend. Jullie moeten weten dat dat ding best wel hoog is en wij vinden het maar niks, dus hebben we besloten dat we flink gingen tegenspartelen, maar helaas het baasje gaf niet op en bleef het maar proberen totdat we enigzins fatsoenlijk op de tafel stonden en het vrouwtje ons op de foto kon zetten. Man dat heeft ze bloed, zweet en tranen gekost, alhoewel dat laatste viel wel mee en een lol dat wij hadden. Het baasje zei maar steeds jongens nu werk toch eens mee dan is het zo gebeurd. Maar dat wilden we echt niet. Goed zei het baasje dan morgen weer en ja hoor, de dag erna kwamen ze weer met dat ding naar buiten en weer moesten we eraan geloven. Het gekke was dat sommige van ons die het de dag ervoor goed deden, nu niks meer deden. Ze snapten er echt niks van en wij hadden natuurlijk de grootste lol. Maar daar is een spreekwoord en dat luidt "wie het laatst lacht die lacht het best" en dat kwam dus nu ook weer uit. Doordat wij zo tegenspartelden, duurde het natuurlijk uren voordat we allemaal aan de beurt waren geweest en was het al te laat om ons nog Brinta van geitenmelk te geven en nu lachten dus de baasjes, want als we een ding lekker vinden dan is het wel die geitenmelk. Die is bijna zo lekker als mams melk. Alleen onze mams komt niet zo vaak meer om ons te laten drinken. De baasjes zeiden al dat ze aan het afbouwen was, maar ook daar hebben wij weer een trucje bedacht. Als wij eten krijgen, dan laten wij altijd een paar brokjes met wat pens en vlees over en dat mag onze mams dan altijd komen opeten en dat is dan ons moment om toch stiekem weer wat melk af te tappen. Zijn wij slim zeg nu zelf. Zelfs Rooney kijkt dan met respect naar ons en is dan haantje de voorste om mee te eten. Voor de rest hebben wij weer een hele drukke tijd achter de rug. En dat begon met ontwormen. Hadden ze eerst pasta die we in ons mondje kregen en moesten doorslikken, alles maar éénmalig op de twee weken, nee, nu hadden ze weer wat anders verzonnen om en echt alleen maar om ons te plagen.Nu hadden ze vloeibare ontworming. We werden één voor één opgepakt en kregen zo'n soort spuitje in de mond waar dan witte vloeistof uit kwam. Was niet echt vies, dus maar doorslikken, meer keus lieten ze ons eigenlijk helemaal niet. Of dit niet genoeg was met één keer, nee, die rotzooi moest drie dagen achter worden ingenomen. Rooney lag dubbel van het lachen dat wij de Sjaak waren. Een dag later hoorden we ze over de chipper praten. Wij wisten natuurlijk niet wat dat was maar daar hadden we Rooney voor. Eindelijk was hij ook eens van nut voor ons. Hij vertelde ons dat dit een of andere mevrouw was die van de Raad van Beheer kwam en ons een chipje in zou spuiten en met dat chipje zouden wij dan onze officiële stamboomnaam krijgen. Ook zou ze een wattenstaaf in onze mond duwen om wangslijm af te nemen voor ons DNA-profiel. Natuurlijk wist meneer "ik ben slim, Rooney", ook weer waar dat goed voor was. Zo konden ze dan zien of onze mams ook onze mams was en of onze paps ook onze paps was. Of die denken dat wij niet weten wie onze mams en paps zijn? Soms twijfel je toch aan die grote mensen. Ze hadden ons gewoon kunnen vragen ipv ons zo'n wattenstaaf in de mond te duwen maar het moest dan maar weer. We wisten nog niet goed wat het allemaal was en daar was die mevrouw met haar koffertje al. Een voor een moesten we opdraven. De jongens mochten weer eens een keer als eersten, van ladies first hebben ze zeker nog nooit gehoord, maar goed de jongens eerst en daarna mochten de meisjes ook. Alles ging vrij vlotjes en niemand liet merken dat hij of zij het niet prettig vond. Na dit hele gedoe werden we weer opgepakt en ja hoor, daar kwam hij weer met zijn nagelschaartje. Vrouwtje had zich beklaagd dat we zo'n scherpe nageltjes hadden. Na al dat gedoe van de afgelopen week hebben we eindelijk weer tijd om lekker buiten te spelen en te ravotten en dat gaan we nu ook weer doen. | |||||||||||||||||||||
|
| |||||||||||||||||||||
|
| |||||||||||||||||||||
|
| |||||||||||||||||||||
| Onze vijfde en zesde week Jee wat was het hier een drukte de afgelopen week, dat geloven jullie echt niet. Het waren de puppy ophaal dagen, wat dat ook mocht zijn. We snapten er aanvankelijk helemaal niks van. Er kwam heel veel visite en dan hoorden wij telkens wat zijn we blij dat het eindelijk zover is en we ze mee naar huis kunnen nemen. Wat ze hiermee bedoelden wisten we op dat moment nog niet. Wat we wel raar vonden was dat telkens een van onze grotere puppy familie door de kamer rende om vervolgens te verdwijnen. Weg. Ja echt weg. We kregen de schrik van ons leven en vreesden dat ze dit met ons ook gingen flikken, maar daar hadden wij onze medewerking niet aan verleend. Wij zijn nog veel te graag bij onze mams Nola, die het de afgelopen 2 weken heel zwaar heeft gehad. We zagen al enkele dagen dat onze lieve mams zich niet lekker voelde en het vrouwtje vond ook dat ze eigenlijk iets te rustig was. Om een heel verhaal kort te maken, onze mams was ziek en heel erg ziek. Zaterdag in de late avond zijn de baasjes met haar naar de dierenkliniek gereden en hebben ze een scan van de buik laten maken en bloed laten onderzoeken of een van de organen raar deed, maar de baarmoeder en ook de andere organen waren alllemaal in orde. Iets dat ook door het bloed bevestigd werd. Alleen was er een waarde die veel te hoog was en mams moest aan de tabletten en de spuiten. Gelukkig waren het allemaal medicijnen die niet slecht waren voor ons kleine duiveltjes zoals mams ons weleens noemt. Maar we zagen dat ze het er heel moeilijk mee had. Uiteindelijk is het weer allemaal goed gekomen en is mams nu weer helemaal de oude mams. Ze komt nu spelen met ons en ook heel regelmatig mogen we met z'n allen wat melk aftappen. Zelfs die grote jonge uit dat andere nest, die ze vergeten zijn af te halen, hahaha. We plagen hem daar wel eens mee, maar dat vindt hij niet altijd leuk en soms moeten we dan echt heel goed oppassen of hij valt boven op ons. Maar omdat wij toch echt wel slim zijn beginnen wij al op voorhand te gillen lang voordat hij in onze buurt is en dan hoor je het vrouwtje of het baasje weer roepen, Rooney laat dat. Rooney kijkt dan altijd om zich heen van "ik heb helemaal nog niks gedaan". Maar laten we even bij ons verhaal blijven. Toen de grote puppen familie weg was werden wij opgepakt en met z'n allen in de keuken gezet waar eerst de groten zaten. Eindelijk konden ook wij naar buiten, iets dat wij aanvankelijk niet wilden. We begonnen al te krijsen als ze ons oppakten en buiten op het groene tapijt wilden neerzetten maar we kwamen er niet onderuit. Niet verder vertellen maar wij vinden het op dat groene tapijt best wel leuk. Er ligt zo'n lange slurf en z'n rood ding en dan wiebelt er nog zo'n ding. Rooney zei dat het hier ging om een tunnel, een balancebord en een schommel. Voor dat laatste ding hadden we wel heel veel ontzag. Dat ding ging heen en weer en als je niet oppaste en die gek van een Rooney die sprong eraf, dan kreeg je dat ding tegen je aan en vloog je bijna door de lucht. Inmiddels weten we hoe het werkt en zijn wij heer en meester op de schommel en ook de tunnel is een van onze favoriete plekjes. Helaas was Rooney kwaad dat hij er niet bij mocht en nu zitten er een paar gaten in. Het vrouwtje heeft al een nieuwe voor ons besteld en die zou vandaag geleverd worden. We zijn heel benieuwd en kunnen haast niet wachten. Sinds we in de keuken zitten en Rooney ook bij ons woont is het een stuk gezelliger. We kunnen de hele dag doen wat we willen. Krijgen 4 keer grote schalen met eten voorgezet en mams komt ook gelegeld langs met de melkbar. De baasjes waren aanvankelijk bang dat Rooney ons als levend speelgoed ging betrachten maar daar hadden ze buiten ons om gerekend. Het is niet Rooney die ons op de kop geeft, nee wij hebben de rollen omgedraaid. Wij vallen Rooney aan. Meestal als hij zo heerlijk op de rug ligt te slapen met al zijn benen in de lucht, dan vallen wij aan. Je kunt hem dan zo lekker overal in de buik bijten en gillen dat hij dan doet. Er is alleen een probleempje als hij ziet wie het is, dan moeten we rennen. Gelukkig reageren de baasjes meteen als er eentje van ons het op een gillen zet en krijgt Rooney toch altijd de schuld. Maar we moeten gaan oppassen want ik geloof dat ze ons door hebben en dat moeten we niet hebben. Zo helaas moet ik nu stoppen met mijn verhaal want ik ruik het eten en dat mag ik niet missen. | |||||||||||||||||||||
|
| |||||||||||||||||||||
| Onze derde en vierde week Hier zijn we weer. Volgens de baasjes en de overige setters in dit huis zijn wij de "kleintjes". Dit bedoelen ze natuurlijk in positieve zin en niet zo van dat wij baby's zijn, want dat zijn we echt niet meer. We doen al hard ons best om ook grote setters te worden. Zo hebben wij sinds vorige week officieel een plas en poep gedeelte. Jullie moeten je dit zo voorstellen. Ze hebben de kist groter gemaakt en waar eerst twee van die heerlijk grote zachte matten lagen hebben ze nu 1 grote en 1 kleine mat gelegd. De rest van de plek hebben ze kranten neergelegd. Nu hebben ze ons uitleg gegeven hierover en verteld dat het voortaan de bedoeling is dat wij op "die kranten" gaan plassen en poepen. Nou die uitleg hadden ze zich kunnen sparen. Wij zijn niet dom en hadden dit allang begrepen. Die grote puppies hiernaast hadden ons hierover al ingeseind en toen de eersten van ons dan ook richting kranten liepen om onze behoefte te doen, zagen we de baasjes glunderen en kregen wij maar complimenten "hoe slim we waren". Wat hadden die dan gedacht? Dat wij in ons bedje zouden plassen? Nee, dat doen puppies nu eenmaal niet. Nu we zo goed op de kranten WC gaan is het ook weer niet goed. Nu hoor je ze klagen van "de kranten zijn alweer nat". Moet ons eens iemand vertellen wanneer we het nu goed doen. Eerst uitleggen dat wij daar moeten gaan poepen en plassen en vervolgens weer huilen dat we daar plassen. De baasjes weten echt niet wat ze willen. Je zou bijna denken dat zij de baby's zijn. En dan kwam eigenlijk ons grootste avontuur, zelf eten. Nu zullen jullie wel denken die zijn gek, dat doen ze toch al de hele tijd zelf eten en dat klopt ook wel zo'n beetje maar wij bedoelen met zelf eten dat we niet meer alleen bij mams of aan de flesjes drinken. Nee wij eten zelf brinta, mousse of pens. Waarbij die laatste, die pens wel overheerlijk is. Als ze die met geitenmelk aanmaken dan is het smullen geblazen. Was het de eerste dagen een hopeloze missie met ons, tenminste dat zeiden de baasjes. Ze zeiden dat ze nog nooit een nest hadden gehad dat er zo'n kliederboel van had gemaakt als wij. We moeten inderdaad toegeven dat wij de eerste twee dagen echt niet wisten hoe we het moesten doen. Waren wij gewend altijd liggend te drinken bij mams of aan de fles, nu moesten we rechtop staan en met ons hoofdje over de rand aan het eten komen. Natuurlijk liepen de meesten van ons linea recta de kom met brinta binnen om vervolgens keihard te gillen. Zo hard dat de baasjes dachten dat er wat ergs gebeurd was met enkelen van ons. Toen ze ons zagen begonnen ze te lachen. Ja hoor echt waar, ze lachten ons keihard uit. Ons kleine setter puppies. Wij werden uitgelachen. Dat zullen wij niet vergeten, dat onthouden wij en ooit zullen we ze hebben en dan lachen wij. Waarom ze zo aan het lachen waren had te maken hoe wij eruit zagen. Er zat meer brinta op ons velletje dan in onze buikjes maar moet je ons daarvoor uitlachen? Schandalig, echt schandalig. In plaats van ons droog te wrijven moesten wij allemaal op onze beurt wachten tot mams ons kwam wassen. Dat wij het koud hadden interesseerde ze niks maar ook puppies hebben een geheugen. Nu wij al vaker van dat lekkers allemaal gegeten hebben zijn onze tafelmanieren natuurlijk voorbeeldig en hoor je ze ook niet meer lachen over ons. We worden ook elke dag sneller en moeten de baasjes uitkijken waar ze lopen als ze bij ons komen kijken. Voor je het weet staat er eentje van ons voor of achter ze. Van de week had onze mams trouwens visite van haar baasje. Die kwam kijken hoe mams en natuurlijk wij het maakten en ook nu hoorde je telkens weer "wat zijn die gegroeid". Ja natuurlijk groeien wij. Wij willen dadelijk ook de keuken in en buiten kunnen spelen zoals onze grote broers en zusjes hiernaast. We hoorden trouwens dat die binnenkort gaan vertrekken naar de nieuwe baasjes. Waarom enz. weten wij ook niet maar als ze met ons maar niet ook zoiets flikken. Wij willen bij mams blijven en daarme basta. | |||||||||||||||||||||
|
| |||||||||||||||||||||
| Onze eerste twee weken zitter er al op We zijn al iets meer dan twee weken oud en al hard op weg grote setters te worden, tenminste dat vinden wij, maar nee hoor al het bezoek dat voorbij komt hoor je steeds weer roepen "wat zijn die klein tegenover het andere nest". Ja wat denken ze wel niet die zijn ook 4 weken ouder, maar geloof ons nu maar over 4 weken zijn wij ook al zo groot en sterk als onze familie in de keuken. De eerste 2 weken is er behalve het bezoek niet zoveel gebeurd. Het was meer uit de kist, poetsen en weer in de kist en niet te vergeten eten, eten en eten. Na een dikke week vonden de baasjes opeens dat wij niet meer genoeg per dag aan gewicht toenamen en zijn ze onze mams gaan helpen door ons een keer of drie per dag een flesje geitenmelk te geven. Man wat is die lekker en daar krijgen wij onze buikjes wel vol mee. Het baasje moet oppassen dat wij er niet teveel van drinken maar soms lukt het ons toch om hem af te leiden en dan hoppa heeft er weer eentje van ons geluk en kan vlug wat meer drinken. Na de geitenmelk zijn wij altijd heel tevreden en kunnen dan heerlijk weg dromen. Toen we 11 dagen oud waren vonden de baasjes het tijd worden om ons maar ook mams, meer plek te geven. Dus operatie kist groter maken ging van start. Aanvankelijk hadden wij niks in de gaten. Wij lagen heerlijk te slapen en opeens een geklop en geen gebrom en zit ons baasje met een of ander ding in onze kist gaatjes te maken. Je maakt toch niet zomaar ons huisje stuk, dat doe je toch niet. Naderhand begrepen we wel waarom maar het was toch even schrikken voor ons. Nu hebben we dus al meer dan de dubbele plek en kan mams veel beter plek vinden als wij overal verdeeld liggen. De eerste familie bezoekjes hebben we ook al gehad. En wie was de eerste die op bezoek kwam? Nee, niet onze nieuwsgierige tante Liv, al had ze dat wel gewild, het was Maddy. Die was heel zachtjes langs onze mams geslopen en zo bij ons naar binnen. Gelukkig vond onze mams dat niet zo erg en was Maddy heel erg voorzichtig. Ze bewoog alsof ze op hete kolen liep zei het vrouwtje. Toen Liv dit zag vond zij het ook tijd worden en kwam er meteen gezellig bijliggen. Helaas voor ons had ze niks te drinken meegebracht. Na deze twee dames kwam Sam en Calum op bezoek. Man wat zijn die sterk en groot en wij vroegen ons natuurlijk allemaal af of wij ook zo groot en sterk zouden worden. Wij hopen van wel want dat is pas echt stoer, maar dat betekent wel dat wij nog meer moeten eten. En prompt kwam Maybel bij ons op bezoek. Enkelen van ons hadden meteen door hoe lekker Maybel rook en ja hoor, ze hadden zich niet vergist, Maybel had ook heerlijke melk bij zich. Daar moesten we natuurlijk meteen van profiteren. Mams en Maybel beiden met melk. We wisten niet hoe snel we ons moesten verdelen en drinken maar. Dat was effe lekker en zo onverwacht. We hopen natuurlijk dat tante Maybel nog vaker op bezoek komt. Jullie zullen nu ook wel denken dat wij alleen maar aan eten kunnen denken, maar wij moeten zo vlug mogelijk groot worden om op Sam en Calum te lijken en als we daarvoor de hele dag moeten eten dan is het maar zo, vinden wij toch niet echt erg. Wat wel erg was dat was dat vieze goedje, die pasta, die wij in onze mond geduwd kregen. Getver. Maar het moest zei het vrouwtje, we moesten ontwormd worden en tot overmaat van ramp hoorden we ook nog dat dit om de twee weken moest. Onvoorstelbaar dat ze ons dit durven aandoen maar de volgende keer hebben ze ons er toch niet meer mee, dan houden wij ons kaken stijf op elkaar en dat ze dan maar eens zien hoe ze dit dan gaan aanpakken. Wij zijn goed maar echt niet gek. Dan kunnen ze beter elke week met dat nagelschaartje komen en onze nageltjes knippen. Dat is niet vies en doet ook geen pijn, maar die rotzooi in onze strot duwen, nee echt schandalig en onze familie in de keuken lag in een deuk toen ze hoorden wat er met ons gebeurd was. Maar die hadden beter stil kunnen zijn want na ons waren zij aan de beurt en konden wij lachen. Wie het laatst lacht lacht het best!!!! | |||||||||||||||||||||
|
| |||||||||||||||||||||
| Onze geboorte en de eerste dagen Op donderdag kwam Nola met haar bazinnetje vanuit Zwanenburg naar het Zuiden om hier de puppies te krijgen. De eerste dag en nacht verliep nog alles rustig en kon iedereen nog goed doorslapen maar de tweede nacht werd Nola als iets onrustiger tot zo'n uur of 04.00 in de ochtend en toen besloot ze weer rustig te gaan slapen. Dat spelletje herhaalde zich ook zaterdagnacht weer en iedereen dacht het moet toch langzaam gaan gebeuren. En jawel hoor op zondag vlak voor de middag was het zover en kwam de eerste van ons op de wereld. Het deed mams wel een beetje pijn maar het ging niet anders. Na even weer wat rust te hebben genomen begon de tweede van ons te dringen om eruit te mogen en ook dat was even vervelend voor mams. Weer nam mams wat rust om vervolgens in een rot vaartje ons er uit te duwen. Het vrouwjte kreeg nauwelijks de tijd om ons te drogen en te wegen enz. en daar kwam de volgende al. Al met al heeft onze mams het toch vlotjes gedaan en waren wij rond 18.00 uur compleet. Telkens als er eentje van ons werd geboren hoorden we ze vragen wat is het en het vrouwtje moest dan zeggen een reutje en een reutje en een reutje en een reutje en een reutje. Pas na vijf mannen kwam er dan ook een zusje op de wereld om vervolgens weer met 4 kerels verder te gaan. We hoorden het baasje al laat aub die twee laatsten teefjes zijn en onze mams luisterde meteen en daar kwamen nog twee meisjes. Niet dat dit wat uitmaakt hoor want ze zijn toch in de minderheid. De eerste uren hebben wij eigenlijk alleen maar geprobeerd iets te eten te krijgen om vervolgens weer te gaan slapen. Dit is eigenlijk wat wel de hele dag doen en als mams al eens uit de werpkist is en wij krijgen honger dan schreeuwen wij luidkeels om eten. Mams komt dan gelijk aan om te kijken wat er mis is en soms krijgen wij onze zin en gaat ze weer liggen om ons eten te geven maar soms denkt ze ook van jongens jullie maken er een potje van en ik wil nog even mijn rust hebben. Nou dat moet ze niet te lang doen want er zijn er een paar onder ons die kunnen al behoorlijk hard zingen en de baasjes klagen dan al dat ze geen woord verstaan. Tja wij winnen toch altijd hoe dan ook. De eerste paar dagen gebeurd er niet zoveel behalve dat er geregeld gepoets wordt in de werpkist en ze ons dan in een wasmand leggen om de boel schoon te maken. Is wel gezellig zo knus bij elkaar in de wasmand maar daar passen we toch al bijna niet meer in. Je hoort steeds, die groeien als kool of wat zijn die al gegroeid of het worden al echte brokjes. Tja wat denken die dat wij zo klein willen blijven? Echt niet, wij willen net zoals onze familie in de keuken groot en sterk worden en de wereld gaan verkennen samen met onze mams. Veel meer hebben wij eigenlijk nu nog niet te vertellen. Behalve dat ons nichtje Maybel, die de moeder is van onze familie in de keuken, de eerste twee dagen constant naar ons toe wilde komen. Ze dacht dat onze mams de pups van haar had gestolen en ze week geen centimeter van het poortje vandaan. Gelukkig snapt ze nu weer dat haar kroost al iets groter is en ze daar al lekker mee kan spelen. Misschien mag ze volgende week al een keer bij ons op visite komen als mams dit tenminste goed vindt. Volgende week horen jullie weer van ons hoe het ons is vergaan die eerste twee weken en dan zal er vast wel iets spannends gebeurd zijn | |||||||||||||||||||||
|
| |||||||||||||||||||||
| Nog 12 dagen te gaan voor Nola. Het wordt steeds moeilijker voor me. Echte lange wandelingen zitten er niet meer in. Er is steeds minder plek in mijn buikje, vandaar dat ik vaker over de dag verdeelt mijn eten krijg. Moet zeggen dat ik het heerlijk vind om te eten. Jullie geloven niet wat ik voor honger heb, maar het meeste van wat ik eet gaat linea recta naar die kleine bobbels in mijn buik. Dit denken trouwens dat mijn buik een voetbalveld is en schoppen links en rechts tegen mijn buikje. Soms moet ik eens even knijpen om ze tot rust te manen. Hier enkele foto's van hoe ik groei. Hoop wel één ding dat ik dadelijk wel weer mijn mooie figuur terug krijg. | |||||||||||||||||||||
|
| |||||||||||||||||||||
| Vader en moeder van het F 2-Nest | |||||||||||||||||||||
| ONZE ECHO | |||||||||||||||||||||
|
| |||||||||||||||||||||
 |
