Puppy foto's van het E2-nest

 
 
 
THE E-2 LITTER BORN 29 MARCH 2019
V: VICARY'S PART TIME LOVER
M: MARLLAND BELFAST CHILD
 
Wij gaan de grote wereld verkennen
Na al die tijd bij mams geweest te zijn brak de grote dag aan voor ons.
Wij zouden met de nieuwe baasjes mee gaan.
Elk uur kwam er visite en telkens als er iemand kwam werd er eentje van ons weggepakt en in de kamer
gezet. De achterblijvers snapten er niks van. Waarom die wel en wij niet dachten ze nog maar ook hen
bleef het niet gespaard om afscheid te nemen van mams en de broertjes en zusjes. Vrouwtje had het
er ook weer zwaar mee en ze was zo blij dat een van de jongens bij haar bleef, waar ze lekker mee
kon knuffelen. De mensen die op visite kwamen straalden allemaal en waren heel blij dat ze er een
van ons mee mochten meenemen. Aanvankelijk vonden wij het maar niks maar mams had ons
goed toegesproken en ons verteld dat het helemaal niet zo erg was als je enig kind werd of ergens kwam
waar ze al een grotere versie van ons hadden. Ze zei dat we dan nog meer geknuffeld werden en nog meer
te eten kregen en veel meer speelgoed voor ons zelf hadden en niemand die iets stuk maakte zoals
tante Maddy en Liv wel eens deden. Vooral die tante Maddy, die kwam telkens heel onschuldig
goedendag zeggen om vervolgens er weer met een van onze knuffels ervandoor te gaan.
Je hoorde het vrouwtje dan schelden op haar als ze het weer geflikt had en een van onze knuffels
stuk had gebeten. Maar Maddy trok zich daar helemaal  niks van aan en herhaalde dit zo vaak ze kon.
Maar nu weer over ons vertrek. Telkens voordat er iemand kwam kreeg eentje van ons zo'n klein geel
snoepje. Geloof dat het baasje zei primatour. Dat zou goed zijn tegen misselijkheid in de auto.
Wel hadden ze ons dan eens mogen uitleggen wat een auto is. We vonden het maar raar allemaal,
maar een voor een waren we de klos. Het vrouwtje gaf onze nieuwe baasjes nog uitleg over van alles
en nog wat en ook de laatste vragen van onze nieuwe baasjes werden beantwoord.
Uiteindelijk ging er dan eentje van ons met zo'n nieuw baasje mee. Hoe we ook onze best deden
om terug te kunnen naar onze broertjes en zusjes, ze hadden geen medelijden met ons of onze mams.
Die had het er ook zwaar mee en kwam telkens tellen hoeveel er nog waren. Maar uiteindelijk bleef
alleen ik nog over. Puppie black. Ik kreeg de naam Rooney wat in het Iers roodharig betekend.
Een feit dat niet te ontkennen valt als je me ziet.
Nadat alle broertjes en zusjes weg waren, vertrok ook mijn mams weer naar haar mensen familie.
Ook zij waren dolgelukkig dat ze mams weer terug hadden.
Alleen ikke, ikke bleef alleen achter zonder broertjes en zusjes, zonder mams en paps.
Ikke vond er niks aan totdat het zover was en die kleintjes uit de kamer verhuisden naar de keuken.
De baasjes waren wel bang dat ik me niet zou kunnen gedragen en ikke de kleintjes als bewegend
speelgoed zou zien, maar ik heb me aanvankelijk voorbeeldig gedragen. Tot dat het avond werd.
Toen werd het pas echt leuk. Het baasje probeerde voor die kleintjes kranten neer te leggen zodat
ze op de kranten konden plassen en poepen gedurende de nacht. Nou ik heb ze een keer
voorgedaan wat je met die kranten het beste kunt doen, namelijk verscheuren.
Geloof het of niet maar dat kleine grut begreep het meteen en ze deden vlijtig mee.
O jee toen het baasje beneden kwam de volgende morgen. Hij wist niet wat hij zag.
Voor straf moest ik de volgende nacht in de kamer slapen, daar hadden ze een hoekje afgezet
voor mij waar ik slapen moest. Helamaal alleen. Zeg nu zelf dat is toch niet eerlijk.
Maar ik heb ze terug gepakt. Mij alleen stoppen echt niet. Om 03.30 uur ben ik begonnen met zingen
en ja hoor, het baasje moest opstaan. Doordat hij mij naar buiten moest laten werden de kleintjes
ook wakker en die moesten toen ook allemaal hun behoefte doen. Na de tweede nacht op rij
hebben ze toen maar besloten mij bij de kleintjes te laten slapen en had ik stiekem toch gewonnen.
Ik hoop dat jullie allemaal hebben genoten van onze avonturen en ik zou het heel leuk vinden als
ik mijn broertjes en zusjes toch soms bij mij op bezoek komen. Dan kunnen we weer wat bijkletsen
en ons wat tips geven hoe we e.e.a. nog beter kunnen aanpakken, als pup moet je toch op de
hoogte blijven van alles.
Hele dikke knuffel voor al mijn broertjes en zusjes.
Het ga jullie goed.
Jullie broer Rooney.
Onze laatste dagen bij mams en de baasjes
Zoals jullie allemaal inmiddels wel weten worden wij echte kleine settertjes.
Heel ondeugend, soms zelfs stout.
Heel ontdekkend, volgens de baasjes soms iets te veel.
Heel stoer.
En dat laatste hadden we ook echt nodig de afgelopen week.
Alle ellende begon toen zo'n rare mevrouw met een koffertje op bezoek kwam.
Een voor een werden we opgepakt en moesten naar die mevrouw toe.
Die was niet echt aardig tegen ons en kwam eerst met zo'n koud stinkend doekje waarmee
ze onze hals nat maakte en vervolgens met een spuit met een super dikken naald.
Hiermee prikte ze in onze hals en of dat nog niet genoeg was kwam ze ook nog met zo'n staafje
en daarmee wreef ze in onze mond over beide wangen. En dat was serieus wrijven.
Wel tien keer links en 10 keer rechts. Vervolgens pakje ze nog een apparaatje dat hield ze
tegen onze hals en dan hoorde je piep en kon ze een nummer lezen.
Nu waren we dus geen puppy rood, blauw, geel groen enz. meer nu hadden ze ons genummerd.
Verschrikkelijk en  waarom? Dat hebben ze ons nog niet geheel duidelijk gemaakt. Volgens de baasjes
had het er iets mee te maken dat wij nu officieel aan onze stamboomnaam gekoppeld waren.
Waarom moeten ze ons dan eerst pijn doen om ons vervolgens een naam te geven, snappen jullie dat?
Maar goed toen we allemaal aan de buurt geweest waren kregen we eindelijk weer eens die snoepdoos.
Daar zit zoveel lekkers in, gewoon heerlijk. Alles wat een puppy-hartje zich wensen kan. Wat hebben
wij gesmuld. Onze broers vonden het zo lekker dat ze de hele doos ondersteboven getrokken hadden
en alle snoep zich verdeeld had. Die bleven dan ook maar smullen van al dat lekkers, dat hadden
ze beter niet kunnen doen. Ze hadden zoveel gesnoepd dat ze er buikpijn van hadden gekregen en eentje
had zoveel gegeten dat hij zelfs moest overgeven. Natuurlijk had het vrouwtje geen medelijden met ons.
Hoe zielig we ook deden en zelfs het baasje toonde geen enkel medeleven. Hij gromde maar wat
van "wat hebben die weer voor rotzooi gemaakt", dat was alles wat hij zei en het vrouwtje ook.
Niks van arme puppy heb je buikpijn, kom maar hier dan wrijf ik je over het buikje, nee niks.
De dag na dit grote avontuur met de boze mevrouw kwam er een meneer. Die had ook al een tas
bij zich en we vreesden al met z'n allen dat ook hier niet veel goeds in zat. En ja hoor, we
kregen gelijk. Een voor een werden we op de trimtafel gezet en daar kwam hij met zo'n koud ding
tegen ons aan, om volgens de baasjes onze hartslag, longen en darmen te luisteren. Gelukkig was met
iedereen alles goed en dachten wij dat viel nog wel mee ook. Mis poes. We hadden nog niet gedacht
dat we er goed vanaf kwamen, of daar kwam de volgende teleurstelling er al weer aan, Een spuit moesten
we krijgen. Nu wisten wij niet wat dat was en bleven geduldig zitten maar hadden we geweten
wat "een spuit" is, dan hadden ze het kunnen vergeten. Alweer prikten ze met zo'n ding in ons vel om
er vervolgens een vloeistof in te spuiten. Volgens de baasjes waren we nu klaar voor ons grote avontuur,
dat later gaat beginnen, namelijk de nieuwe baasjes. Wat we met nieuwe baasjes moeten weten we
eigenlijk ook niet want we hebben toch baasjes. En waaroom moeten wij allemaal alleen weg en
kunnen wij niet samen blijven? Nou op dit soort vragen krijgen we dan vervolgens weer geen
antwoord. De baasjes snappen gewoon niet dat wij geen klein grut meer zijn, zoals die in de kamer,
Nee wij zijn al grote pups en willen wel een fatsoenlijke uitleg. Ze kunnen ons niet als een paar
ezels behandelen, dat gaat echt te ver. Wij eisen een fatsoenlijke uitleg.
Om ons voor het grote avontuur klaar te maken, kregen we
nog een keer pasta in onze mond gespoten om te ontwormen en kregen we nog een keer  de
nageltjes geknipt en klaar zijn we voor ons allergrootste avontuur DE NIEUWE BAASJES.
Onze zesde en zevende week
Inmiddels zijn wij echte pups, niet dat wij dit voorheen niet waren, maar nu kunnen ze echt met ons
knuffelen en spelen en mag iedereen die op visite komt ook met ons spelen. Dat is leuk, vooral als
ze schoenen aan hebben met van de slierten. Daar kun je zo heerlijk aan trekken en die worden dan
steeds langer. Sommig bezoek heeft echter niet van die mooie sliert schoenen aan en dan zoeken wij
ons wel iets anders om mee te spelen, de broek of een touwtje, ergens hangt er altijd wel iets los waar
wij aan kunnen trekken. Wat trouwens ook heel leuk is, is naar haren te happen. Je hoort ze dan au au
roepen. Nu weten wij niet wat dat betekend want een stoere setter kent het woord au au echt niet maar
onze mams heeft ons uitgelegd dat wij dat niet moeten doen want au au betekent dat we ze pijn doen en
dat is niet netjes. We hebben beterschap beloofd maar of we dat kunnen waarmaken dat is natuurlijk een
andere zaak. Wij zijn al helemaal gewend in de keuken waar wij sinds vorige keer wonen. Best wel een leuke
speelplek voor ons. Er is vanalles voor ons om te ontdekken, vooral als de keukenkastjes opengaan.
Normaal maakt het vrouwtje ze open pakt vlug iets en voordat wij er met z'n allen inhangen is het alweer dicht,
maar vorige week was ze even afgeleid en had het kastje opengelaten. Voor ons de gelegenheid om dit
kastje volledig te onderzoeken en gedeeltelijk uit te ruimen. Er stonden van die kleine doosjes met zakjes erin.
Die hebben we er maar eens uitgetrokken om beter te zien wat er nu inzat. Nadat we eindelijk een paar zakjes
open hadden zat er een poeder. Het poeder had diverse kleuren, rood, bruin, beetje geelig, maar dat was best
wel lekker. Toen het vrouwtje terug kwam en zag wat wij aan het uitspoken waren kreeg ze bijna een hart
stilstand. Wat dat is weten we niet maar zoiets riep ze tegen ons " puppies van jullie krijg ik nog een
hart stilstand". Zij meteen het baasje erbij roepen en die vond het ook niet zo leuk wat wij hadden uitgespookt.
Bleek dat we zijn lievelings cup á soep hadden open gemaakt. Ja nu moeten jullie ons eens vertellen hoe wij
dit moeten weten en trouwens als het vrouwtje zelf zo dom is dat kastje open te laten dan is zij het toch
schuld en niet wij. Kan jullie vertellen het is echt niet allemaal eerlijk, maar met onze brave kleine puppies kun
je het doen, ons kun je de schuld wel geven. Beledigd waren we en dat hebben ze geweten ook. We hebben
ze gewoon genegeerd de rest van de dag. Hoe ze ook hun best deden met puppies puppies, niks ervan ons vals
beschuldigen dat werkt niet. Wij hebben ook onze trots.
Nadat we vorige week ook vertelden dat ze ons buiten hadden gezet en dat voor sommigen van ons nog wennen was,
moeten we bekennen dat dat buiten wel leuk was. Ze hadden stinkend hun best gedaan om ons weer
milder te stemmen en hadden er een speelparadijsje van gemaakt. Allereerst lag er zo'n lange slurf waar we
doorheen konden rennen en toch nog alles konden zien. Dan lag er zo'n slurf voor de iets dapperen onder
ons waardoor je ook heen kon rennen maar je niet meer naar buiten kon kijken. Deze laatste was ook een
stuk langer dan die andere. Dan lag er zo'n rood rond ding dat vreselijk wiebelde als je erop wilde staan.
Ze noemden het een balancebord, dat vereiste niet alleen moed maar ook technische vaardigheden, maar
ook dat lukt sommigen van ons vrij aardig om zich daar staande op te houden.
Ook hadden ze een mooie piratentent voor ons gekocht waar je lekker in kon liggen. Nou daar dachten wij
anders over en binnen drie dagen hadden wij de piratenvlag op de nok van de tent veroverd en de tent gevloerd.
Was best wel leuk om vervolgens te zien hoe de baasjes zich weer moe maaktje met het opbouwen van
die tent. Wij maakten er een spelletje van, wie is sneller? Wij met afbreken of zij met opbouwen? Wat dachten
jullie? Wij natuurlijk, haha
Ja en dan is er de schommel. Wat een heerlijk ding. Onze broer licht blauw was de eerste die hem veroverd had
en nu denkt  hij natuurlijk dat die schommel voor heb alleen is, maar dan heeft hij zich toch vergist want wij
willen ook schommelen.
Van de week hebben we nog even moeten lachen om onze kleinste familie. Die werden ook ontwormd en kregen
die vieze pasta. Ze vonden het duidelijk ook niet lekker en wij vonden het niet meer dan eerlijk dat zij een
keer gepakt werden en niet altijd wij de klos waren. We konden het niet laten om te lachen maar dat hadden we
achteraf beter niet kunnen doen want toen zij klaar waren, waren wij weer de sigaar en dat kleine grut in de
kamer vond het natuurlijk nodig om ons uit te lachen. We zullen ze wel krijgen wacht maar.
Onze vierde en vijfde week
Nou zeg, dat heeft effe geduurd maar uiteindelijk kregen we het vrouwtje toch omgepraat om vlug tussendoor
ons verhaaltje over te typen op de website. Ze deed net of ze het druk had, wie gelooft wordt ......................
Maar hier zijn we dan weer en jullie geloven echt niet wat wij allemaal hebben moeten doorstaan de afgelopen
twee weken.
Het begon met ons brinta avontuur. Er werd geitenmelk gewarmd in de magnetron. Vervolgens deed het vrouwtje
er honing bij en werd het geheel tot een papje geroerd. Dat werd aanvankelijk verdeeld over twee bordjes.
Een voor een werden we opgepakt en aan de bordjes gezet en toen brut met onze neusjes in dat papje geduwd.
In eerste instantie hadden we zoiets van "zijn die nu helemaal gek aan het worden" maar nadat we eens gelikt
hadden aan ons snoetje vonden we het toch wel lekker. Alleen ontstond voor ons de vraag hoe gaan wij dit doen.
Hoe komen wij fatsoenlijk aan die brinta op dat bordje. Jullie moeten weten dat wij nog niet gewend waren om met
ons hoofdje naar beneden te eten en dat moest nu anders kregen we niets. Na diverse pogingen waren sommige
van ons zover dat ze begonnen te likken. Vrouwtje en baasje deden weer eens overdreven enthousiast en ze vonden
het nog leuker toen er eentje van ons met zijn volledige gewicht door de brinta gleed. Nou ik kan jullie vertellen dat
was helemaal niet leuk. Klieder nat was ik en plakken dat ik deed. Gelukkig kwam mams mij vlug helpen en haalde
dat plakkerige goedje van mijn mooie haartjes af. Na een paar keer flink rotzooien hadden we dan toch goed door
hoe we als nette puppies moesten eten en je hoorde dan een gesmak van jewelste. Iedereen wil natuurlijk zoveel
mogelijk eten hebben en het was soms echt tempo maken. Na afloop kwam mams ons telkens verschonen en de
laatste restjes opeten. Na een paar dagen brinta kwam er opeens een ander geurtje voorbij en kregen wij een soort
mousse dat lekker naar vlees rook. Ook dit was weer met wat geitenmelk aangemaakt en dit was nog vlugger op
dan de brinta. Inmiddels had het baasje in de keuken alles aangepast en mochten we vlak voordat we vier weken
werden naar de keuken verhuizen. Weer meer plek voor ons maar ook meer plek om onze plasjes en poepjes
te doen. Overal waar geen dekens lagen om op te slapen lagen kranten om op te poepen en te plassen.
Sommigen wisten het effe niet meer en verwisselden de het hele gebeuren. De baasjes vonden dit niet zo leuk,
maar uiteindelijk werd dit ook steeds beter. Wij zijn tenslotte slimme puppies.
Hoe meer plek we kregen hoe beter we konden lopen en hoe sneller wij werden.
Dat hebben de baasje geweten toen ze ons weer eens wilden ontwormen. Ze dachten dat wij vergeten hadden
hoe vreselijk dat goedje was maar daar hadden ze er niet aan gedacht hoe slim wij zijn. We renden van links
naar rechts door de keuken maar helaas was er toch geen ontkomen aan. Uiteindelijk gingen we allemaal op schoot
en kregen dat vreselijke goedje in ons bekje gespoten. Sommige van ons probeerden nog flink met hun kopje te
schudden en het lukte er ook een of twee van ons om de baasje lekker het goedje over de kleren te smeren maar
opeten moesten we het allemaal, bah wat vies.
Ook moesten we weer naar de manicure en kwam dat enge ding weer op de proppen om onze nageltjes te kortwieken.
Vrouwjte vond dat weer eens nodig. Ze zei tegen het baasje dat het haar pijn deed aan de benen als wij langs haar op
stonden als ze moest koken. Die kan zich aanstellen hoor want onze mams vond dat helemaal niet en probeerde ons
nog te helpen maar ook dat lukte niet. Wel maken wij er nu een spelletje van om het vrouwtje te plagen.
Als zij aan het aanrecht bezig is gaan we allemaal voor haar voeten liggen zodat ze er niet goed bijkan.
Je hoort haar dan klagen van "ik kom niet bij de kookplaat of ik kom niet aan de wasbak" ja dan moet ze ons niet steeds
plagen met dat vieze goedje en dat enge ding.
Toen onze tandjes er goed door waren kregen we ook voor de eerste keer pens. We wisten natuurlijk niet wat dat was,
maar het rook in elk geval al geweldig. Toen we eindelijk ervan mochten proeven wisten we niet wat voor heerlijks dat
was en in een vloek en een tel was alles weg. Drie grote schalen leeg. Zelfs voor onze mams hadden we niks
overgelaten en alles opgegeten. Wat hadden wij dikke buikjes en wat was dat lekker. Vanaf die dag kregen
wij dus twee á drie keer per dag pens met brokjes en vlees en één á twee keer brinta.
Iedereen die komt kijken naar ons hoor je steeds "wat zijn die gegroeid". Ja zeker groeien wij, wij moeten toch ook
groot en sterk worden zoals mams is.
O ja, en toen was er nog dat glazen ding waar sommigen van ons steeds door zaten te kijken. Je kon wel zien
dat er daarachter iets was maar je kon er niet naartoe. Het was heel raar maar enkele dagen geleden was opeens
dat glazen ding weg en kon je doorlopen naar, geloof dat het baasje buiten zei. Daar hadden ze kunstgras
neergelegd waar we op mochten lopen. Sommigen vonden het maar niks maar er zijn altijd een paar
dapperen onder ons die als haantje de voorste erbij zijn. Die gingen natuurlijk voorop en de voorzichtigen onder
ons werden door de baasjes naar buiten gedragen en daar op het gras neergezet. Moet zeggen het was best
wel prettig en je kon er nog meer ravotten dan binnen. Nu gaat elke keer als we wakker worden dat glazen ding, dat
overigens deur heet, open en kunnen we naar buiten rennen om te plassen en te poepen. De meesten van
ons begrijpen dit al aardig maar soms gebeurt er toch nog een klein ongelukje en halen we het gras net niet.
De baasjes moeten dan achter ons opruimen en je hoort ze weer klagen over de keukenrollen die niet aan te
slepen zijn. Snappen jullie dat nu? Wij niet, we doen zo ons best en die moeten zich toch echt niet aanstellen
voor zo'n onnozel velletje papier.
Er is trouwens nog iets spannends gebeurd afgelopen zondag. Er was iets raars, de baasjes hadden niet
zoveel aandacht voor ons als normaal. En Nola een tante van onze mams, die overigens ook al bij ons
op visite was geweest kreeg ook puppies. En nu zijn wij dus de jongsten niet meer in huis en moeten al
als voorbeeld fungeren. Als  ze maar niet denken dat wij geen onzin meer uithalen want dat gebeurt echt niet.
Onder de foto's van deze twee weken vinden jullie ook nog foto's van onze hoofdjes en in stand. Daar
werden we ook weer toe gedwongen of we wilden of niet.
Hier wat foto's van onze hoofdjes en in stand
Het moet niet gekker worden maar ze moesten ons met 4 weken en 4 dagen op een soort tafel plaatsen.
Vervolgens werden we dus om de beurt gepakt en op zo'n tafel geplaatst waar we dan moesten staan
en onze hoofdjes moesten laten zien. Sommige van ons vonden er echt niks aan maar die gekken gaven
niet op totdat we allemaal op de foto stonden. Wat sommige van ons ook probeerden om er langs te komen,
uiteindelijk moesten we allemaal toegeven, dus konden we maar beter mee werken des te sneller konden
we weer spelen.
Onze bijna derde week
Deze week zijn we een dagje vroeger met onze belevenissen, dat komt omdat de baasjes samen met onze vriend Sam,
naar Bayern in Duitsland gaan. Jullie moeten weten dat onze vriend Sam, daar papa is geworden van 11 puppies zoals wij.
Die zijn inmiddels bijna 7 weken en daar wil Sam eindelijk een keertje naar toe om te kijken hoe het met zijn kroost gaat.
En daar Sam niet zelf kan rijden (heeft nog geen rijbewijs), moeten de baasjes mee.
Nu zullen jullie wel denken "en wat met ons", wij kunnen toch niet drie dagen helemaal alleen blijven. Nou ik kan jullie
vertellen dat dit ook niet gaat gebeuren. Onze vriend Tim komt op ons passen. Van Tim mogen we altijd vanalles wat eigenlijk nog niet mag.
Zo pakt hij ons altijd om de beurt op de schoot, uiteraard voor de tv, zodat we meteen iets zien van wat er zich buiten ons huis afspeelt.
Veel begrijpen we er weliswaar niet van maar het is toch altijd leuk om geknuffeld te worden en nog leuker om dingen
te doen die de baasjes liever nog niet zien.
Maar laten we nu eens vertellen wat we de afgelopen week zoal gedaan hebben.
Het begon ermee dat we plots de oogjes open hadden en voor de eerste keer onze mams, de broertjes en zusjes, de baasjes en
ook onze andere vriendjes in huis zagen en wat nog leuker is we horen ze nu ook. Nu kunnen ze ons niet meer voor de gek houden
en stilletjes ons plekje binnenlopen zonder dat wij dit merken. Nee, dat lukt ze niet meer, er is wel altijd iemand van ons 11 wakker.
Die alarmeert ons dan meteen zodat we allemaal in beweging komen. We horen de baasjes dan wel eens zeggen dat we zo'n
kabaal maken en ze nauwelijks nog iets horen van de radio of de tv. Die moeten zich niet zo aanstellen want als wij rustig willen
slapen, zetten zij de radio en de tv ook niet uit. Dus dikke bult eigen schuld.
Doordat het baasje vorige week ons plekje in de woonkamer veel groter had gemaakt begonnen wij ons ook steeds meer te bewegen
en uiteindelijk liepen we. Aanvankelijk met vallen en opstaan, maar nu niet meer. We worden steeds vlugger, dat merkt ook onze mams.
Stilletjes bij ons komen liggen, zonder dat er weer iemand honger heeft, lukt niet meer. Het is altijd aanvallen als ze er is.
We moeten tenslotte ook zo groot als onze mams worden en dat gaat nu eenmaal alleen maar als we genoeg te eten krijgen.
De baasjes helpen onze mams daar trouwens mee door ons twee of drie keer per dag een flesje met geitenmelk te voeren.
Dat vinden wij ook heel lekker en als de geitenmelk de magnetron ingaat om te warmen, dan ruiken wij dit al en ontstaat
er spontaan onrust in de kamer. Iedereen wil natuurlijk als eerste drinken en iedereen heeft natuurlijk de meeste honger.
Als de baasjes soms niet goed opletten dan lukt het ons nog weleens om meer dan we mogen te drinken, maar
dat maakt ons niks uit. Wij moeten tenslotte onze buikjes vol hebben en die moeten niet zo zuinig met die geitenmelk zijn.
Hadden wij aanvankelijk genoeg met 1 pak verse geitenmelk redden we het nu al niet meer met 3 pakken.
Dus de baasjes moeten geregeld nieuwe voorraad inslaan. Nu hoorden we trouwens gisterenavond dat we vandaag
voor de eerste keer brinta zouden krijgen. We weten niet wat dat is maar onze mams zei dat dit heel lekker is.
Deze brinta zou ook met verse geitenmelk en een lepel honing gemaakt worden. Wat we alleen nog niet snappen is,
hoe ze ons dit gaan geven, maar dat zien we straks wel. Wel hoorden we het baasje zeggen van dan verschonen we
ze na de brinta, maar ook dat weten we niet. Jullie horen het zeker de volgende week van ons.
Als jullie nu denken dat wij het zo goed hebben, dan moet ik jullie teleurstellen. Van de week moetsen we namelijk
weer naar de pedicure. Jonge jonge, dan moeten we stil op de schoot zitten en dan komen ze weer met dat
gevaarlijk nagelschaartje. De meesten van ons voelen er niets voor om stil te zitten. We willen veel liever met de baas
knuffelen of wat nog fijner is een flesje geitenmelk drinken. Dat stomme geknip hoeven we niet. Het is trouwens het
vrouwtje die komt altijd met het voorstel om ons toch maar weer eens de nagels te kortwieken. Ze vindt het zo
zielig voor onze mams die scherpe nagels. Nou wij hebben mams nog nooit horen klagen daarover. Onze mams
is de liefste van de hele wereld.
Wat er ook de laatste week vaak gebeurd is dat er bezoek komt. Die komen dan allemaal om ons te bewonderen.
Wij gedragen ons dan als echte engeltjes en doen of we de braafste puppies van de hele wereld zijn.
Gaan netjes op de kranten plassen en poepen en je hoort ze dan vol bewondering daarover praten.
Of die nu allemaal denken dat wij nog in bed plassen, echt niet hoor, dat doe je toch niet, zelfs als kleine puppy niet.
Van de week hadden ze trouwens ook weer een  schitterend idee. We moesten ontwormd worden.
Daar we niet wisten wat dat was, deden we min of meer ons bekje vrijwillig open denkende dat er geitenmelk kwam.
Niet dus. Spuit het vrouwtje ons een papperig goedje in de mond en wij moesten dat slikken. Getver, wat was
dat vies. Mag hopen dat ze niet nog een keer op dit schitterende idee komen want dan doen we toch echt ons bekje
niet meer open. Nee die rotzooi mogen ze zelf eten. Niks smakelijke pasta echte troep. Ben nu nog kwaad.
Zo dat was het zo'n beetje, alhoewel ik nog moet vertellen dat we behalve menselijk bezoek ook bezoek van onze
overige rode vriendjes in huis kregen. Om de beurt mochten ze van mams een keer komen kijken.
Nu vond mams al een tijdje goed dat oma Meave en over over oma Moon een kijkje kwamen nemen maar dat
jonge spul zoals mams het noemde mocht er nog niet bij, tot van de week. Eerst kwam Maddy kijken.
Zij was ook nog een puppy zei mams, maar dat konden wij niet geloven. Ze is zo groot en als wij puppies zijn,
dan kan Maddy dat echt niet meer zijn. Denk dat mams zich daarin vergiste. Sam, onze neef, was heel voorzichtig,
daarna kwam Calum, onze andere neef, die had zich het liefst er tussen gegooid, maar dat vond mams echt niet oké.
En nichtje Liv slaagde er natuurlijk wel in om erbij te komen. Ze was zo voorzichtig dat mams het goed vond en daar
lagen opeens twee mama's dachten sommige van ons. Die gekke nicht Liv bleef ook nog heel rustig liggen ook. Wel
keek ze mams en het vrouwtje zo aan van wat moet ik nu doen, maar ze bleef zelfs nog liggen toen twee van ons
dachten dat er bij Liv ook iets eetbaars te halen viel. Was een gek gezicht maar vrouwtje kon het niet laten dit meteen
te fotogaferen.
Zo dit waren onze avonturen van deze week. Nu gaan we nog even een dutje doen en kijken wat er dan weer te
beleven valt voor ons.
Onze tweede week
De tweede week van ons bestaan begon met het afscheid nemen van een van onze broertjes.
Mams en wij wisten al dat er iets niet helemaal goed was maar de baasjes hadden de hoop dat er nog iets aan te doen was.
Ons broertje kwam normaal zoals wij op de wereld en gedroeg zich verder ook als wij allemaal, alleen hij werd heel vlug dikker.
Dat vonden de baasjes ook raar en hebben veel aandacht voor hem gehad. Zo ging het vrouwtje op zaterdagmiddag al met hem
naar de dierenarts om te kijken waarom hij niet kon poepen. De dierenarts dacht het euvel snel gevonden te hebben door een vliesje
in de darmen door te prikken waardoor de poep naar buiten kon. Dit gedaan ging het ook weer stukken beter met hem, tot
maandagmiddag daar begon het weer. Vrouwtje weer de dierenarts gebeld en in de auto met het ventje en weer werd het vliesje doorgeprikt,
dit had zich inmiddels weer gesloten. Daarna ging het weer prima tot donderdagmorgen. Hij was heel dik. Weer warmtekruik klaar gemaakt
bedje gemaakt en hup naar de dierenarts. Weer glijmiddel ingespoten en weer kwam er poep uit, maar deze keer werd hij na de behandeling
niet echt dunner, hij werd zelfs in de loop van de middag dikker. Vrouwtje weer gebeld weer in de auto, maar deze keer kregen we er niets meer uit
en stelde de dierenarts voor om hem te opereren om te kijken wat er nu werkelijk aan de hand was en om indien nodig de darmen te legen.
Dit alles zou donderdag in de late avond gebeuren. Om 21.00 uur vertrok het vrouwtje met ons broertje en om 21.45 uur lag hij te slapen.
Buikje opengemaakt en daar zagen we het euvel. Zijn darmpje had een zwakke plek waar alleen maar dunnen ontlasting door kon. In overleg
besloten het zwakke stuk darm ertussen uit te halen en het zo passend te maken dat het overal gelijk was. Dit ging alles heel voorspoedig en
het kereltje sloeg zich dapper door de operatie. Om 23.45 uur was het vrouwtje weer thuis met hem. Hij jammerde wel een beetje maar verder
zag het er goed uit. Om 01.00 uur mocht hij de eerste keer wat melk drinken en dat ging goed. Kleine hoeveelheid i.v.m. de narcose.
Om 02.45 uur mocht hij weer wat drinken maar toen het vrouwtje hem oppakte was hij wat slapjes en jammerde een beetje.
Meteen geprobeerd hem weer wat op te peppen en dat lukte ook aanvankelijk maar drinken dat zat er even niet in.
Vrouwtje voelde dat het verkeerd ging en heeft hem de hele tijd tegen zich aan gehouden. Om 03.30 uur werd het baasje wakker om het
vrouwtje af te lossen maar het vrouwtje kon alleen nog maar snikkend zeggen dat het kereltje net overleden was. Net waren begonnen aan de
tweede week van ons leven en moesten we afscheid nemen. Het was een moeilijke dag voor ons allemaal, maar de baasjes valt niets te verwijten.
Ze hebben alles gedaan voor ons broertje maar het mocht niet zo zijn. Ooit komen we weer allemaal bij elkaar, lief broertje.

Nu de rest van de week was voor ons best wel druk. Elke keer als mams kwam was het dringen van jewelste want we hadden natuurlijk allemaal
honger en omdat we niet allemaal tegelijk konden drinken hielpen de baasjes mams met het geven van flesjes geitenmelk aan ons en wij moeten
toegeven dat was ook wel heel lekker. Natuurlijk is het eten van mams beter maar dat mag er ook wel zijn en het vult ons buikje ook goed.
We groeien als kool horen we de baasjes geregeld zeggen en mams is ook heel tevreden met ons. Ook is onze mams heel voorzichtig met ons.
Ze loopt op haar tenen door de werpkist om maar niet op een van onze voetjes te trappen. In het begin ging dat ook allemaal prima, maar nu we steeds vlugger
worden is dat een onmogelijke opdracht. Voordat ze kan gaan zitten hangen we er al bijna aan en moet ze nog een rondje door de kist draaien.
Dit zagen de baasjes ook en op donderdag werd ons verblijf al verbouwd. Jonge jonge wat een werk. Alles werd gedraaid en losgemaakt, dan weer
aan elkaar gemaakt en opeens was onze plek meer dan verdubbeld. Ook kregen we speeltjes waar je heerlijk tegenaan of overheen kunt liggen.
O ja, voordat we het vergeten, we moesten ook naar de pedicure. Wij wisten natuurlijk niet wat dat was maar nu weten we het.
Baasje pakt je op de schoot, wij dachten natuurlijk voor het flesje en werden al heel ongeduldig, maar nee hoor. Wij moesten heel stil liggen en elk
nageltje werd ingekort. Zogezegd omdat ze te scherp waren en mams pijn deden. Sommige van ons bleven dan ook netjes stil liggen maar een enkeling
had daar helemaal geen zin in en protesteerde wild spartelend hiertegen. Het baasje kreeg het er benauwd van.
Gelukkig kregen we daarna toch een lekker flesje geitenmelk als belonging.
Zo dat was het voor deze week van ons en moeten we weer afwachten wat ze de komende week weer allemaal met ons uitspoken.
Onze geboorte
De laatste week van mijn zwangerschap was heel zwaar. Ik had het gevoel te ontploffen, zo dik voelde ik me.
De kids in de buik werkten ook niet echt mee aan een comfortabel gevoel. Het leek wel of ze contstant aan het voetballen waren in mijn buik.
Soms kon ik het niet laten om eens even in mijn buikje te bijten om aan te geven dat ze rustiger moesten zijn.
Op vrijdag ochtend voelde ik dat er iets ging aankomen. Ik had geen honger en ik lag te rillen van de kou, dacht ik.
Maar al vlug bleek dat er iets heel anders stond te gebeuren. Het vrouwtje hield mij de hele tijd nauwlettend in de gaten en als zij er niet was,
dan was het baasje er om naar mij te kijken. In een onbewaakt moment voelde ik wat raars achter aan mijn staart. Het zag eruit als een klein ballonnetje.
Toen het vrouwtje dit zag begon ze met een handdoek achter mij aan te lopen en riep ze het baasje om te komen.
Nog steeds had ik niet echt in de gaten wat er ging gebeuren maar de baasjes werden steeds onrustiger.
Na een tijdje was het vrouwtje aan de telefoon in gesprek met Peter onze dierenarts en ik hoorde zoiets van zet Maybel in de auto en kom deze kant uit.
Vrouwtje had inmiddels al de warmtekruiken, een mand vol met schone handdoeken en mij natuurlijk niet vergeten in de auto.
En zo vertrokken we richting de dierenarts. Ik had nog steeds dat ballonnetje aan de achterkant hangen en er zat echt geen beweging in.
Na zo'n 15 minuten waren we er bijna. Het baasje zat achter bij mij en het vrouwtje duwde op het gas. Opeens voelde ik iets heel raars en het deed best wel
even pijn, dus ik piepte en het vrouwtje zei gelijk tegen het baasje, "kijk eens vlug volgens mij komt er een pup" en ja hoor daar was de eerste pup.
Iets dat nog nooit gebeurd is gebeurde dus bij mij. Een pup in de auto geboren. Daar we bijna bij de dierenarts waren zijn we eerst daarheen gereden.
Daar aangekomen konden we gelijk door naar de operatie kamer waar we ons konden installeren. Nog voordat we in de kamer waren viel al bijna mijn
tweede dochter eruit. Het vrouwtje zag het nog niet voordat het gebeurde. Nu waren er al twee kinderen.
Voordat nummer drie er was ging een hele tijd voorbij en kreeg ik van de dierenarts nog een prik ongeveer een half uur na die prik kwam mijn derde kind en weer
nam ik behoorlijk de tijd. Zo ging dit eigenlijk door tot aan pup nummer 6 en toen vond ik het welletjes. Ik wilde slapen.
Omdat de dierenarts vond dat het te lang ging duren en het niet verstandig was met nog zeker 6 pups in de buik naar huis te rijden met het risico dadelijk weer terug
te moeten omdat de weeën stoppen vond men het verstandig mij te helpen. Ik kreeg een slaap spuitje en na ongeveer een uurtje werd ik weer wakker en hoorde een
heleboek gejoel. Man wat schrok ik toen men mij de mand liet zien, zaten me daar 12 van die kleine rode monstertjes in die allemaal om moeder (mij dus) riepen.
Het liefst had ik de ogen weer dichtgedaan maar dat kreeg ik dan toch niet over mijn hart.
Onze eerste week
Daar mams opeens ging slapen en ons met z'n zessen alleen liet, zullen wij maar verder vertellen.
Na enkele minuten in die mand te zitten kregen we al versterking. Het was een drukte van jewelste om onze mand heen.
Iedereen liep er met een handdoek in de hand en een van onze broertjes of zusjes en te wrijven om ze droog te krijgen.
Als ze goed droog waren dan werd ze bij ons in de mand gelegd en zo gebeurde het dat we opeens met z'n twaalven daar lagen.
Was best wel gezellig zo. Toen onze mams weer enigzins wakker was gingen we met iets dat ze auto noemden naar huis.
Daar aangekomen hadden ze een mooie warme bak voor ons klaar staan waar we samen met mams ingingen.
Eindelijk konden we dicht tegen mams aanliggen en voorzichtig wat melk bij haar drinken. We moesten echt voorzichtig zijn
want onze mams had natuurlijk buikpijn van al het werk dat ze had moeten verrichten.
Toen we allemaal wat gedronken hadden gingen we een voor een op de weegschaal want de baasjes wilden weten hoe zwaar wij nu wel niet waren.
Ze hebben ons wel drie keer achter elkaar op de weegschaal gelegd omdat ze dachten dat die het niet zo goed deed, maar het was echt waar, wij
waren al van die kleine dikkertjes. Na het wegen kregen we allemaal zo'n mooie halsband om zodat ze ons makkelijker herkenden. Wij vonden dat allemaal
goed zolang we maar eten mochten bij onze mams. Die inmiddels ook alweer aan het diner zat.
Wij en mams doen het goed.
Inmiddels is Maybel 7 weken zwanger en begint het voor haar zwaar te worden.
Ze heeft een behoorlijk dikke buik. Op bed springen lukt niet meer zo goed en lekker los gaan in het veld ook niet meer.
Inmiddels krijgt ze 3 keer per dag eten en de trek in lekker eten is er nog steeds.
In het weekend gaan wij haar plekje in de kamer inrichten waar zij de eerste 4 weken met de pups verblijft.
Nu komt de bevalling steeds dichterbij en zijn wij heel benieuwd hoeveel puppies in haar buikje verscholen zitten.