|
Puppy foto's van het D2-nest |
|||||||||||||
| 7 september 2018 We zijn al weer 6 weken sinds gisteren. De tijd vliegt voorbij in ons drukke leventje, ja jullie lezen het goed "ons drukke leventje". Wie van jullie dacht dat wij een luizen leven hadden, die vergist zich behoorlijk. Het begon allemaal toen dat glazen ding, geloof dat ze dat een deur noemen, open ging en wij op dat groene tapijt mochten. Inmiddels weet ik dat dit kunstgras heet. Nou dus die deur ging open en heel voorzichtig waren er enkelen van ons die een stapje voorbij die deur durfden maken. Aanvankelijk vonden wij dat heel vreemd, want wat was nu de bedoeling? Het was de bedoeling dat wij daar onze plasjes en poepjes gingen maken en niet meer op de kranten. Het heeft even geduurd voordat wij dit allemaal begrepen, maar inmiddels gaat het uitstekend. Heel soms als die deur niet op tijd open gaat, wil er nog weleens eentje van ons voor de deur een plasje doen, maar we hebben sinds afgelopen nacht door dat als we heel hard gaan piepen met z'n allen dat het baasje naar beneden komt en ons de deur openmaakt. Vervolgens staan ze dan daar te wachten tot wij naar binnen komen omdat ze ook willen slapen, maar die rekening ging niet op. Eenmaal buiten zijn wij lekker los gegaan met z'n allen en een lol dat we hadden, alleen het baasje vond het niet echt leuk. Na een half uurtje hebben we toen maar besloten naar binnen te gaan en het baasje ook een beetje slaap te gunnen. Eigenlijk waren ze dit ook zelf schuld. Wie gaat er nu om 22.00 uur naar bed? Wij in elk geval afgelopen avond niet. Hoop dat de baasjes dit nu voor eens en altijd geleerd hebben. Buiten hebben ze trouwens ook een kleine speeltuin voor ons gemaakt. Er hangt een schommel waar we heerlijk op kunnen spelen. Je rent met een rot vaartje naar buiten, een kleine sprong en hoppa daar ga je. Je moet wel ervoor zorgen dat je de eerste bent want anders spring je mis. Eenmaal op die schommel ga je heerlijk heen en weer en bij sommigen van ons is dat heel slaap verwekkend. Wat ook leuk is als je als eerste op die schommel bent is de plek te verdedigen en iedereen eraf te gooien die er bij wil. Ook hebben we een tunnel die naar een tent loopt. Hier ren je doorheen en dan kom je vanzelf in die tent. Als we daar dan met z'n allen tegenaan gaan liggen, dan valt ze om. Nu hadden ze bedacht dan leggen we er iets zwaars in dan valt het niet meer om, maar dan hebben ze geen rekening gehouden met onze babysitter Liv. Als Liv ziet dat het ons niet lukt dan is ze er meteen om ons een pootje te helpen en laat zich met haar hele gewicht ertegen aan vallen en binnen de seconde ligt de tent om. Ook hebben we een bak met allemaal ballen erin. Het is nu de kunst om in die bak te springen en er zoveel mogelijk ballen uit te gooien. Je hoort de baasjes dan wel eens een keer een niet zo passend woord gebruiken als ze alle balletjes weer moeten inzamelen. Nog erger was het toen eentje van ons het niet meer op tijd gered had uit die bak en er per ongeluk zijn poepje ingedaan had. Jullie geloven niet wat dat voor troep was. Arme baasjes moeten alle ballen poetsen met als gevolg dat de ballenbak plotseling verdwenen was. In plaats daarvoor hebben ze ons nu van die plastic flessen gegeven en van die stevige ballen, geloof dat ze tennisballen heten. Hier kun je ook prima mee spelen. Verder hebben we natuurlijk weer die vieze pasta moeten slikken. Bah wat is dat een rotzooi maar het moet zeggen ze. Eigenlijk zouden ze zelf ook eens die troep moeten slikken, kijken of het dan nog moet, denk het niet eigenlijk weet ik wel zeker van niet. Ook onze wekelijkse manicure hebben we weer gehad en sinds zaterdag worden we op zo'n stomme tafel gezet. Ze zeggen dat ze willen zien hoe we gebouwd zijn. Eigenlijk te stom voor woorden. Iedereen ziet toch hoe we gebouwd zijn. 4 pootjes, een lijf een pracht van een hoofdje en of dat niet genoeg is hebben we ook nog een prachtige staart of staartje, want vergelijken bij onze oppas mama Liv is het een staartje. Trouwens staart happen is ook een leuk spelletje. Hulp mams Liv heeft haren aan haar staart en daar kan wiebelt ze dan mee heen en weer en wij niet achterlijk proberen die dan te vangen. Eergisteren kwam een vreemde mevrouw, een voor een werden we opgepakt. Hadden we geweten wat er dan gebeurde hadden we ons verstopt maar wij zo goed gelovig dachten dat we weer in de kamer mochten spelen. Nee, niet dus. We werden naar die mevrouw gedragen, die kwam met zo'n nat goedje en maaktje ons nat in de nek, vervolgens kwam ze met een spuit en prikte ons in onze nek. Gelukkig zijn wij dappere puppies en hebben geen kik gegeven ook al waren er vier van ons behoorlijk aan het bloeden. Achteraf hoorden we dat deze mevrouw chipper heette en nieuw was. Nu hebben we allemaal zo'n ding in onze nek en als de baasjes met een wit kastje komen en dit in onze nek houden dan hoor je een piep en kunnen ze ons nummer zien. Nu zijn we dus niet meer puppy blauw, rood, geel enz., Nu zijn we een nummer. Vinden jullie dit niet ook schandalig? De baasjes hebben ons toen uitgelegd dat aan dat nummer ook onze officiële stamboomnaam hangt en dat deze naam en nummer in ons Europese paspoort komen. Nu kunnen we als we dadelijk tegen van alles en nog wat geënt zijn ook reizen, wat dat ook wezen mag. Ik zeg maar wat ik hier en daar opvang. Nu wordt ik langzaam weer moe en denk ik dat ik maar even een schoonheids slaapje ga doen, want we willen toch allemaal de mooiste puppy worden. | |||||||||||||
|
| |||||||||||||
| 24 augustus 2018 Inmiddels zijn wij 4 weken oud en hebben een heel druk leventje. Niet alleen dat we verhuisd zijn naar de keuken, waar we nog wat meer plek hebben, nee nu komen ze ook nog op het idee dat wij naar buiten moeten. Aanvankelijk vonden wij dit maar niks op dat groene enge ding lopen, ze noemen het kunstgras, maar inmiddels zijn we eraan gewend en gaan geregeld naar buiten om te spelen of gewoon onzin uit te halen. Niet dat wij nu al zo'n boefjes zijn, nee hoor, de baasjes vinden ons nog steeds heel lief en schattig. En als er eentje van ons buiten zijn behoefte doet, wat geregeld gebeurd, zijn ze altijd dol enthousiast. Dan hoor je altijd "goed zo Luppy, of goed zo groen, licht blauw, oranje enz. Nu vragen wij ons af of dit nu onze naam is of dat ze hier iets anders mee bedoelen, maar daar komen we ook nog achter, we zijn tenslotte slimme puppies. Inmiddels eten wij allemaal brinta met geitenmelk, pens met brokjes en geitenmelk of hart met pens en brokjes. Trouwens met die brinta daar kun je heerlijk mee knoeien. Jullie geloven niet wat je daar allemaal me kunt. Je pakt een flinke hap en vervolgens schut je met je hoofdje en daar hangt de brinta aan de muur of op het baasje, of op een broertje of zusje. Wat nog leuker was die lang werpige schaal die we eerst kregen. Daar kon je op je buik doorheen glijden, dat hadden enkele van ons ondekt. Gewoon voorpootjes erin en dan ging je vanzelf erdoor. Vrouwtje en baasje vonden dat niet zo leuk. We plakten dan aan alle kanten. Mams kreeg ons dan nauwelijks schoon gelikt, was echt teveel werk en ze was dan ook maar wat blij dat ze hulp kreeg van "moeder in opleiding" Liv. Liv speelt ook geregeld met ons, ze goeit zich dan tussen ons in en wij mogen er dan allemaal overheen kruipen. Het lopen gaat ook steeds beter en we worden steeds sneller. Nu waren wij gisteren 4 weken oud en nu hoorden we dat we weer ontwormd moesten. En ja hoor, daar kwamen ze weer met die vieze pasta. Die kregen we achter in onze keel gespoten en die moesten we dan doorslikken. Ons zusje paars had echter ontdekt hoe je het uit je bek kon krijgen. Gewoon met je hoofd heen en weer slaan en de hele boel zat onder de gele ontwormingspasta. Maar nu even onderons, wat is dat een troep zeg en je krijgt binnen korte tijd al het gevoel van dat je naar het toilet moet. De meesten van ons haalden het om het op de kranten of zelfs het gras buiten te doen, maar sommigen van ons schrokken wakker en haalden het niet meer tot daar. We hebben er in elk geval een heerlijke rotzooi van gemaakt en dat zal de baasjes leren ons nog eens met dit spul te behandelen. Je hoorde ze klagen en klagen, maar zelf schuld dikke bult. De wekelijkse manicure hebben we ook weer gehad. Het vrouwtje vond het maar niks als ze stond te koken en wij langs haar blote benen gingen met onze scherpe nageltjes. Het baasje kreeg meteen de opdracht hier iets aan te doen en daar gingen we weer op schoot om de beurt en elke teennagel werd gekort wiekt. Inmiddels krijgen wij 4 x per dag onze schotels met eten voorgezet en tussendoor komt mams nog geregeld langs en laat ons ook drinken. Nee wat dat betreft hebben wij niks te klagen. We worden wat afgeknuffeld gedurende een dag en geregeld wordt er eentje van ons opgepakt en mag even op schoot liggen bij het vrouwtje of het baasje. Dat is gewoon heerlijk. Zo nu moet ik helaas stoppen want er komt weer eten aan en dat mag ik toch echt niet missen. | |||||||||||||
|
| |||||||||||||
| 13 augustus 2018 Inmiddels zijn wij dik 2 weken en hebben een grotere plek gekregen. We worden steeds handiger en vlugger en mams heeft het soms moeilijk om een plek te vinden omdat wij razendsnel ter plekke zijn als er eten is en dat is er altijd als mams komt. Onze oogjes waren volgens de baasjes vroeg open. Met 10 dagen konden we allemaal onze mams voor de eerste keer echt zien. Ze is zo lief en zo mooi, ze doet alles voor ons. Maar sinds kort hebben we ook een hulpmoeder. Liv is in opleiding bij onze mams en geregeld komt zij dan ook helpen met poetsen en knuffelen. Liv is ook al zo mooi en heel voorzichtig met ons. Wij vinden het geweldig al die aandacht voor ons. Om onze mams een beetje te helpen hadden de baasjes bedacht ons voor de nacht wat geitenmelk te geven. Want het is toch wat voor onze mams, 12 van de hongerige wolfjes voeden en wij hebben natuurlijk steeds meer en meer honger. Nou, die geitenmelk, dat is zowat van lekker. Als we het baasje al horen zeggen "ik maak wat geitenmelk voor de pups", dan staan we al paraat. Die is lekker en vult onze buikjes zodat we heerlijk kunnen slapen, zonder honger gevoel. De eerste manicure hebben we ook al achter ons. Het baasje kwam met iets dat ze nagelschaar noemden en om de beurt werden we opgepakt en wilden ze onze nageltjes knippen, maar dat hadden onze baasjes zich anders voorgesteld. Wij dachten namelijk dat we geitenmelk kregen en waren zo wat van wild, dat er geen nageltje geknipt kon worden. Dus eerst allemaal een flesje geitenmelk en daarna waren we zoiets van rustig tijdens de manicure, dat het baasje in een oogwenk alle nageltjes geknipt had. Ook hebben we al heel veel bezoek gehad. Iedereen wil ons zien, maar dat begrijpen wij wel, wij zijn ook wel heel schattig. O ja, voordat we het vergeten, we zijn ook al ontwormd, wat dat precies is weten we niet, maar het is geen pretje. Wat is dat smerig. Spuiten ons zomaar wat pasta in onze mond, die niet eens lekker is en wij moeten dat slikken. Dat ze maar niet denken dat we dit de volgende keer nog zo braaf over ons heen laten gaan, dat kunnen de baasjes mooi vergeten. Zo nu moeten we weer verder slapen, want al slapende worden wij groot roept het vrouwtje altijd. Tot de volgende week maar weer. | |||||||||||||
|
| |||||||||||||
| 26 juli 2018 was het zover. Mams had besloten dat het tijd was voor ons om kennis met de baasjes te maken. Om 01.30 uur begon mams met de eerste weeën. Dit waren nog kleine trillingen maar we merken toch dat er iets veranderde. Om 02.30 uur was het zover en ons oudste zusje mocht de weg naar buiten wagen. Met enkele serieuze persweeën was het gebeurd en even later lag ze al heerlijk bij mams te drinken. Een half uur later ging ons volgende zusje op weg en zo ging het gestaag door. De derde die geboren werd was ons broertje en daarna kwamen nog 7 zusjes. Ons vrouwtje had al medelijden met ons broertje, hij alleen tegen 9 van ons, maar gelukkig bij de 11 en de 12 pup waren er nog 2 broertjes en zo kwam ons aantal op 9 dames en 3 kereltjes. Mams had het zo voortreffelijk gedaan en mocht nu van haar rust genieten. Alhoewel kun je het rust noemen als 12 van die kleine hongerige puppies op je af stormen om te drinken? Maar onze mams vindt het heerlijk, ondanks dat ze nog buikpijn had van dit hele gebeuren, was ze niet bij ons weg te slaan. Het baasje moest haar gewoon uit de werpkist tillen om haar een keer naar buiten te krijgen voor een plasje en een poepje. Nee onze mama Maeve is de allerbeste mamma. 2 dagen na onze geboorte kregen we allemaal een mooi gekleurd halsbandje met hartjes erop. We hoorden de baasjes zeggen dat ze ons dan beter uit elkaar konden houden i.v.m. geboortegewicht en bijkomen of zoiets. Behalve ons eerste geboren zusje en broertje, die kregen er geen en waren best wel jaloers op ons die er wel allemaal een kregen, maar pech voor hun hadden ze niet haantje de voorste moeten spelen. Dat bijhouden van gewicht is ook zoiets. Om de paar dagen gaan we op de weegschaal om te controleren of we bijkomen. Nou dat vinden wij overbodig want het is te zien dat wij bijkomen, we groeien als kool. Gisteren op onze 6de dag hadden we ons gewicht verdubbeld en dat is toch een enorme prestatie, dat onze mams dit helemaal alleen en met buikpijn gelukt is. Het vrouwtje en het baasje waren dolblij hiermee en onze mams werd beloond met vanalles lekkers en van al dat lekkers genieten wij dan ook weer via de melk van mams. | |||||||||||||
|
| |||||||||||||
|
| |||||||||||||
| Op 24 mei zijn wij, Huub en ik, met onze Maeve (Marlland
You Are My Hope) naar Engeland vertrokken. Maeve zou daar gedekt worden door Anlory Aidan. Een mooie reu met een geweldig zacht karakter en ook zijn kinderen uit zijn 1ste nest hadden een prachtig karakter en zagen er ook nog goed uit. Aanvankelijk was het de bedoeling dat eerst de zus van Maeve, Nola gedekt zou worden, maar Maeve had besloten enkele maanden eerder loops te worden dan verwacht. Dus toen we begin mei zagen dat Maeve op het punt stond loops te worden moesten we onze plannen veranderen. Toen ze daadwerkelijk loops was hebben we het zo gepland dat we ruimschoots de tijd hadden om haar in Engeland te laten wennen aan alle nieuwe indrukken, alvorens ze gedekt werd. Het was liefde op het eerste gezicht zo mag je het wel stellen. Binnen de minuut was het gebeurd. We zijn nog enkele dagen in Engeland gebleven en hadden zo nog een korte vakantie. Aan het thuisfront was alles goed geregeld. Onze zoon Tim woonde tijdelijk weer thuis om onze setters thuis te verzorgen. Daarna begon het spannende wachten op de bevestiging of Maeve zwanger was. Na de eerste week zag je een duidelijke verandering bij Maeve. Ze was niet meer bij je weg te slaan. In de ochtend was ze misselijk en als er maar een beetje zon was lag ze heerlijk in de zon vitamines te tanken. Maar de grote zekerheid heb je pas na de echo als je daadwerkelijk de pups gezien hebt. op 25 juni was het dan eindelijk zover, de echo. Nog voordat Monique iets zei zagen we al dat ze zwanger was. De bolletjes sprongen door het beeld. Nu nog precies 3 weken en dan hopen we een gezond en mooi nestje pups te hebben van deze twee knappe Ierse setters, Maeve en Aidan. | |||||||||||||
 |
