Puppy foto's van het B2-nest

 
WEEK 5-6,5
Al weer is een week voorbij en de tijd vliegt. Nog heel even en dan vliegen
de pups uit naar de nieuwe baasjes.
Ze hebben het heel druk met de wereld verkennen en vonden ze het
aanvankelijk maar vreemd buiten op dat groene tapijt (kunstgras), nu
vliegen ze naar buiten als de gekken. Ze willen alle 8 als eerste buiten
zijn en het is dan ook flink dringen voor de deur. Ze zijn heel slim en dat merk
je niet alleen aan de streken die ze uithalen maar ook aan hun gedrag.
Ze weten al dat het de bedoeling is om buiten te plassen en te poepen en
ongeacht het tijdstip beginnen ze te zingen als ze naar buiten moeten.
Zo ook van de week, toen om 01.30 uur er opeens een hoop kabaal was
beneden. Wat was het geval, één puppy was vergeten om 22.00 uur zijn
poepje te doen en die moest dus midden in de nacht naar buiten, met als
gevolg alle 8 de pups wakker. De grote honden keken al heel verbaast,
met een uitdrukking van "zorg dat ze stil zijn, ze storen ons".
Nadat het poepje en nog de nodige plasjes gedaan waren, kon Huub weer
terug naar bed en was de rust weder gekeerd tot 07.00 uur.
Nu ze geregeld wel eens in de kamer mogen rennen, is er eentje bij die denkt
dat ze alleen maar in de kamer moet zijn en zodra je haar terug zet in de keuken
begint ze luidkeels te protesteren. Zij was het ook die als eerste had ontdekt
hoe je over het hekje heen kon klimmen en dan vrije baan had in de kamer.
Helaas had ze geen rekening met ons gehouden en hebben we vlug het hekje
verhoogd zodat ze er niet meer overheen komen als we er niet bij zijn.
Wij pups vinden dit natuurlijk niet zo leuk, wij willen de ruimte hebben,
wij willen rotzooi maken, spelen, het vrouwtje in de voeten bijten als ze staat
te koken, achter mams aan rennen en met Enya spelen. Waylon vervelen en
met oma Magic en Lynn knuffelen.
Nu denken jullie natuurlijk die hebben een luize leventje, maar dat is echt
niet altijd zo. Zo kwam er van de week de chipper. Wisten wij veel maar dat
hebben we vlug geleerd. Allemaal moesten we om de beurt op de arm bij
het vrouwtje en toen kwam die vreemde mevrouw met een naald en stak ons
in ons mooie vel. Echt pijn deed het niet maar wat nu zo vreemd is, nu lopen
de baasjes steeds achter ons aan met zo'n piepding en als ze het op een
bepaalde plek houden, hoor je steeds piep piep piep. Net of wij piepend
speelgoed zijn en of dat nog niet genoeg was kwam er gisteren een meneer,
een zogenaamde dierenarts. Weer moesten we allemaal op tafel en werden we
van top tot teen nagekeken, er werd een koud rond ding tegen onze zijkant
gedrukt en als alles goed was hoorde je, hartje en longen zijn prima.
Onze tandjes, oogjes, oortjes, staartjes en noem maar op werden na gekeken en
bij de jongens kneep hij zelfs in de ballen. Ja, echt waar. En toen kwam er weer
zo'n spuit en alweer waren wij de klos. Als dat zo doorgaat zijn we vandaag of
morgen helemaal lek geprikt.
Gelukkig mochten we daarna weer heerlijk ravotten en op de schommel springen.
Dat is toch een geweldig ding, die schommel, heerlijk en je kunt er zo heerlijk wild
op zijn. Dat ding gaat me dan tekeer, alleen moet je dan oppassen met instappen.
Maar gelukkig zijn wij slim en lukt het ons allemaal feilloos.


 
WEEK 4-5
Wij groeien als kool horen wij iedereen roepen, maar wij zijn toch geen kool!!!
Wij zijn kleine, brave, lieve, aanhankelijke en een beetje ondeugende puppies.
Wij beginnen de wereld te ontdekken en willen steeds meer zien en beleven.
Zo mochten wij dan ook deze week 's avonds telkens de kamer verkennen.
De rode tunnel lag er en enkele matjes om eventueel op te slapen.
Wat een plek hadden we daar en wat was er veel te zien en nog meer te
beleven. Niet dat de baasjes dit allemaal leuk vonden, maar daar kunnen wij
geen rekening mee houden. Aan alles wordt wel een keer getrokken, of we
zetten er onze tandjes in. Die tandjes zijn wel handig. Want zoals jullie weten
hebben wij de eerste weken geen tandjes pas in de derde-vierde week komen
deze langzaam door en omdat wij niet precies weten wat wij er mee moeten,
proberen wij alles uit. Alles wat niet vast zit, daar wordt wel in gebeten of aan
getrokken. Zo hoorden we het vrouwtje ook een paar keer gillen na zo'n lekker
hapje in haar tenen of haar achillespees. Leuk hoor want dan springt ze van de
ene op de andere voet en dat is natuurlijk voor ons het teken om tot de aanval
over te gaan. Echt een fantastisch spel en het werkt altijd.
Maar om even bij de kamer te blijven, daar is ook een hekje waar wij niet achter
mogen. Daar staat alles voor onze poezen, ook hun eten en laten wij dat nu
ook lekker vinden.....................
Door het goede weer van de week was het dan eindelijk zover,
dat glazen ding ging open en de
dappersten onder ons deden de eerste stapjes naar buiten. Normaal roepen
de kerels altijd dat zij alles durven, maar ook deze keer weer waren de dames
het, die als eersten hun neusje buiten lieten zien. Eenmaal buiten was er weer
van alles te ontdekken. De schommel hing buiten, de tunnel was er, er stond wat
gereedschap enz. Na ons eerste ontdekkingstochtje waren we moe en voldaan en
gingen braaf allemaal slapen. Tot ons volgende uitstapje.
 
WEEK 3-4
Het was weer een drukke week voor ons.
Het begon allemaal zondag. Het vrouwtje vond dat we meer plek nodig hadden
om te kunnen rennen en spelen. Dus werd de keuken leeg geruimd, tapijt
gelegd, puppyhekken verplaatst, slaapbak uit elkaar en in de keuken weer in
elkaar gezet, schommel opgehangen, enz. enz.
De baasjes waren er maar druk mee en wij vonden het reuze interessant om
ze gade te slaan.
En toen was het grote moment er, we mochten verhuizen. Al onze knuffels mee en
daar gingen we. Wat was dat mooi en wat was er veel te ontdekken, geweldig.
Wij vervelen ons de eerste paar dagen zeker  niet meer.
Mams vindt het ook allemaal leuk en is vaker niet bij ons weg te slaan.
Hier profiteren wij natuurlijk dankbaar van, want het is voor ons de kans weer even
wat melk mee te pikken. Niet dat wij dat nog nodig hebben, maar toch, het is gewoon
lekker.
Inmiddels krijgen wij vier keer per dag eten voor geschoteld en wij vinden alles lekker,
alhoewel sommigen van ons toch iets fanatieker zijn als die heerlijk pens erbij zit.
Het vrouwtje horen we dan altijd zeggen "hier komt die stinkende pens", maar dat mens
weet niet wat lekker ruikt en heerlijk smaakt.
Het baasje heeft ons een plas en poepbak gemaakt.
Het is de bedoeling dat wij daar met zijn alleen opgaan. Dat is de plek waar de kranten nu
liggen en wij geacht worden te poepen en te plassen. Eerst lagen er nog overal
kranten maar nu niet meer. We horen ze steeds zeggen dat ze ons zo trainen zindelijk te
worden, wat dat woord ook mag betekenen. Ze doen hun best maar, maar soms halen wij
het gewoon niet tot op de bak en moeten we noodgedwongen ons plasje of poepje
onderweg al laten vallen. Kijk als wij fanatiek spelen of er wordt geroepen dat het
eten klaar is, wie denkt er dan nog aan een plasje? Nou wij in elk geval niet en dan
gebeuren er wel eens kleine ongelukjes. We moeten tenslotte de baasjes ook bezig
houden.
Ook moesten we van de week weer naar de manicure, onze nagels waren weer te lang
en moesten dringend geknipt. Dus baasje bril op en gewapend met het nagelschaartje
kwam hij bij ons zitten. Jullie snappen wel dat hij niet veel nageltjes heeft geknipt.
Wij vonden het veel leuker met hem te spelen, dan stil te zitten voor die manicure.
Uiteindelijk moest hij ermee stoppen. Helaas de dag erna waren we alsnog het
slachtoffer.
Jullie lezen het wij hebben het maar wat druk. Ook met visite. Elke dag komt er wel
een familielid op bezoek. Is het niet Waylon, die onze knuffels steelt, dan is het Enya wel
die met ons gaat spelen. Van Enya mogen wij trouwens ook alles. Over haar heen klimmen,
in haar pootjes bijten, aan haar staart trekken enz. Ook Sam is niet vies van een stoeipartij,
alleen is hij soms wat lomp, volgens het baasje. Sam kent zijn kracht nog niet zo goed, maar
hij is ook nog jong. Lynn is de reserve moeder. Magic is onze aller liefste oma en Moontje
controleerd altijd of alles in orde is bij ons. Nee wij mogen niet klagen, wij zijn
gelukkige puppies.
WEEK 2-3
Nou het leven van een puppy gaat niet altijd over rozen dat kunnen wij jullie
wel vertellen. Ook al hoor je de baasjes steeds vertellen, die eten, slapen
en poepen en dat de hele dag door. Vergeet het maar.
Het begon ermee dat het vrouwtje onze gewichten moest weten.
Dus daar kwam ze weer met haar weegschaaltje. Dat is echt niks meer voor ons,
wij zijn geen babies meer, maar daar gingen we weer. Het kommetje in en daar
zaten we weer klem. Jullie mogen aannemen dat we luidkeels geprotesteerd
hebben, die onzin. En of dit nog niet genoeg was hoorden we iets van
ontwormen. Nu wisten we op dat moment niet wat dat was, maar we kunnen
jullie vertellen dat het niks voor ons is. Kregen we toch allemaal zo'n witte
pasta in de mond gespoten. Getsie. Sommigen van ons lukt het om een klein
gedeelte naar buiten te werken, dat was een troep. Zelfs onze mam had hier en daar
wat witte vlekjes gekregen van die vieze pasta. En als toetje moesten de
nageltjes het weer ontgelden. Ieder nageltje werd minuscuul gekortwiekd onder
het mom van "die zijn te lang".
Ook kregen wij deze week de eerste keer zelf iets te eten. Met onze 17 daagjes oud
vonden de baasjes dat we wel eens een keer een bord met mousse en melk mochten
proberen. Het vrouwtje had dat voor ons klaar gemaakt en het baasje moest ons
helpen met eten. Nou dat helpen sloeg nergens op. We werden allemaal net onze
toeter in de mousse geduwd en toen was het een kwestie van likken en slikken.
Toen we dit redelijk doorhadden ging het goed en begon het ook steeds beter
te smaken. Tegen het einde van de week kregen we toen de eerste keer ook pens
door het papje heen en mochten we de brinta ook proberen. Nou het was allebei
lekker en het was in een mum allemaal opgegeten. Onze mam komt dan altijd
langs om de boel weer op te ruimen, want niet iedereen eet even netjes.
Er zijn er een paar die denken dat ze telkens een keer door de mousse of de pens
heen moeten lopen en die zien er dan wel erg beroerd uit. Terwijl wij eten, eet onze
mams ook. En die kreeg me toch iets dat nog beter rook dan onze maaltijd.
Ons zusje roze kon zich niet beheersen en nam heel brutaal de voerbak van mams
in beslag en begon de "vuile stinkende"pens op te eten. Mams keek heel
verbaasd maar liet haar toch haar gang maar gaan. We hebben dan ook een hele
lieve mams. Ze is er altijd voor ons en als we piepen dan komt ze in een rot vaartje
eraan om te kijken wat er gaande is. Dit werkt trouwens ook bij de baasjes.
Die trappen er ook telkens in. Wij piepen, zij komen en als we geluk hebben
pakken ze ons even op en worden we lekker geknuffeld, want ook dat vinden
wij heel fijn.
Op de foto's zien jullie ons in de gekste standjes slapen en ook van onze eerste
en tweede maaltijd zijn foto's genomen.
WEEK 1-2
Wat hebben wij het druk gehad de afgelopen week, jullie geloven het niet.
Het begon met de visite van onze familie toen wij net de oogjes open hadden gedaan.
Oma Magic, overgrootmoeder Moon en de rest van de familie.
Waylon was bijna niet meer weg te slaan bij ons en Enya en Sam ook nog twee pups zei het vrouwtje,
die dachten dat ze onze knuffels wel mochten lenen om mee te spelen. Nou dat vond het
baasje helaas niet goed en moesten ze telkens weer alles inleveren bij ons..............
Ook moesten wij deze week de eerste keer naar de pedicure, onze nageltjes werden geknipt.
Allemaal om de beurt bij baasje op schoot en met zo'n eng tangetje werden onze nagels gekortwiekd.
En of dit allemaal niet genoeg was moesten we ook nog verhuizen. Onze knusse werpkist werd
omgetoverd naar een groter plekje voor ons. Volgens de baasjes kregen we zo meer ruimte om
te leren lopen en spelen en niet te vergeten een hoekje om onze plasjes en poepjes te doen.
Dat laatste lukt nog niet zo goed maar dat komt nog wel, wij zijn tenslotte slimme puppies.
Inmiddels zijn wij 9 dagen oud en hebben het al behoorlijk druk.
De eerste paar dagen was het nog allemaal relaxed en ontspannen, want toen lag mam de hele dag bij ons.
Ze liet ons geen moment alleen en we konden aan een stuk door drinken, poepen, slapen en weer drinken enz.
De baasjes hoorden wij denken "die groeien zienderogen".
Nu we een weekje verder zijn, gaat mams ook weleens een poosje uit de kist om naar het veld te gaan of even
lekker aan tafel te snorren voor iets lekkers. Van dit laatste profiteren wij dan ook weer, want alles wat mams eet krijgen
wij ook via de melk, maar wat wij eigenlijk willen vertellen is, dat het nu vaker dringen is wie er het eerste mag drinken.
In feite zouden we makkelijk alle 8 tegelijk kunnen drinken maar volgens de baasjes worden we te dik om alle 8 naast elkaar
te liggen. Maar onze mams is slim en ze verdeeld ons regelmatig in twee groepjes van 4 zodat wij allemaal genoeg krijgen en
dat is ook aan onze gewichten te zien. Zijn wij geboren met 2 x 360 gram, 2 x 400 gram en 4 x 420 gram, inmiddels
wegen wij bijna 1000 gram. Ja jullie lezen het goed 1 kilo. We passen al bijna niet meer in de weegschaal van het vrouwtje, maar
dat is ons probleem niet.
Bij sommige van ons beginnen de oogjes open te gaan. Het baasje zag het als eerste, waarop het vrouwtje zei "kijk uit want anders
schrikken de pups dadelijk..................." Wat ze daarmee bedoelde weten wij ook niet.
Op 4 februari 2017 werden wij de pups uit het B2 nest geboren.
Om 15.30 uur werd ons eerste broertje geboren en om 18.55 uur werd het laatste meisje geboren.
Nu zijn wij samen met z'n achten, 3 reuen en 5 teefjes.
Wij doen het super goed met z'n allen en ook onze mams Maeve is een kanjer.
Ze verzorgt ons zo liefdevol en met zoveel geduld. Niets is haar teveel. Als wij piepen dan is ze gelijk daar.
En ook over het eten mogen wij ons niet beklagen. Mams heeft zoveel melk er hadden er nog een paar bij gekund,
maar gelukkig voor ons is al die lekkere melk nu voor ons.
Op 5 december 2016 werd
Marlland You Are My Hope   roepnaam Maeve gedekt door Vicary's Keykeeper  roepnaam Simba